Hallo iedereen!

Deze week was het jammer genoeg zover: we moesten afscheid nemen van Mapinduzi Primary School. We dachten allebei dat we niet echt een afscheid gingen krijgen, omdat de leerkracht die dit normaal organiseert naar Dar es Salaam was. Zijn zus was ziek. Toch bleven we stiekem hopen dat we iets gelijkaardig zouden doen zoals we gezien hadden van de meisjes die in het kleuter stage deden.

Maandag probeerden we opgewekt naar school te gaan en niet teveel te denken dat dit onze voorlaatste schooldag was, maar het weer hielp ons niet. Het was een grijze dag met wind en regen. Het was alsof de hemel met ons mee treurde.

Door de regen kon Ines niet voor de laatste keer naar het sportveld gaan. Daarom besliste ze om de les ‘Regenkoor’ te geven. Daarvoor leerde ze eerst nog het lied ‘Doodle-ie-do’ aan. De leerlingen waren heel enthousiast. Omdat ze twee lesuren de tijd had, herhaalde ze nog eens met de leerlingen alle liedjes die ze geleerd hadden. De leerlingen waren door het dolle heen en Ines genoot met volle teugen. Sanne gaf haar laatste les vocational skills in klas 5. Samen met de leerlingen maakte ze slingers. De slingers in gewoon papier lukten heel goed en de gezichten van de leerlingen fleurden helemaal op toen ze de stroken crêpepapier uitdeelde. Toen de leerlingen hun slingers aan elkaar toonden, leek het één groot feest in de klas.

Tijdens de break kwam Collence naar ons. Hij was terug van Dar es Salaam en zei ons dat we na de lessen niet meteen naar huis mochten gaan. Er stond een verrassing op ons te wachten. Om 13u30 gingen we naar het binnenplein. Daar stonden twee stoelen. We namen plaats en voelden ons twee koninginnen op een troon. We kregen een heus dansspektakel van de leerlingen van standard 5 en 6 te zien. Die leerlingen hebben een aangeboren gevoel voor ritme. Op sommige momenten leek het alsof hun benen losgekoppeld waren van hun lichaam en ook hun heupen leken een eigen leven te leiden. We klapten mee op het ritme van de muziek en lachten tot onze wangen er pijn van deden. Het dansen was niet de enige verrassing, we kregen ook cadeautjes. Van de leerkrachten kregen we elk een Afrikaanse doek. We hadden al meerdere keren gezien (op de kitchenparty, de send-off, het trouwfeest) dat men doeken schenkt. We voelden ons dan ook echt Afrikaans toen we in de doeken gewikkeld werden. Van een leerling kregen we nog elk een kanga. Dit is ook een soort doek dat men schenkt aan jonge vrouwen.

Daarna mochten de leerlingen hun lunch eten en (omdat de tijd al erg uitgelopen was) naar huis gaan. Voor ons was het echter nog niet afgelopen. Om 16 uur vertrokken we met alle leerkrachten naar een hotel in Iringa. Daar gingen we met z’n allen in de bar zitten, wij opnieuw vooraan zodat iedereen ons goed kon zien. We dronken wat en aten samboussa, een hapje waar we het al in een vorig blogbericht over gehad hebben. Ook daar stopten de cadeaus niet. We kregen van de leerkrachten nog elk een doek, een armband en als kers op de taart: een eigen lied. Eén van de leerkrachten is een producer. Hij heeft een lied voor ons geschreven en er Afrikaanse muziek op geplaatst. Het is fantastisch. Zoiets hadden we echt niet verwacht. We bedankten de leerkrachten, praatten nog wat na en kregen toen een lift naar huis. Eenmaal thuis hadden we wel een raar gevoel: we hadden al afscheid genomen, maar moesten de dag erna nog naar school…

Dinsdag was onze allerlaatste dag op school aangebroken. De dag begon heel somber, maar de zon begon te schijnen en we probeerden alle momenten zo goed mogelijk in ons op te nemen. Ines zong met de leerlingen van standard 7 het lied ‘The lion sleeps tonight’ in canon. Ze had wat schrik dat de leerlingen dit technisch niet zouden kunnen, maar het vlotte heel goed. De leerlingen zongen uit volle borst en het was leuk om met dit lied de lessen te kunnen afsluiten. In de les Engels speelde Sanne een educatief spel met de leerlingen. Ze werkten heel goed mee en ook Sanne was blij om op die manier de lessen te kunnen afsluiten. Toen we allebei onze lessen afgerond hadden, gingen we nog rond van klas tot klas om ballonnen en balpennen uit te delen aan de leerlingen. We namen ook nog een klasfoto van klas 5, 6 en 7. Heel veel leerlingen gaven ons tekeningen en briefjes waarop ze schreven dat ze ons heel erg zouden missen. Na het rondgaan gaven we nog al ons sportmateriaal officieel af aan de leerkrachten en zeiden we nog hoe ze het konden gebruiken. En om 13u30 kwam het allerlaatste afscheid. We gaven alle leerkrachten nog een hand en zwaaiden naar alle leerlingen. Ons avontuur in Mapinduzi zit er definitief op.

Erg veel tijd om te bekomen van ons afscheid was er niet. Woensdagmorgen stonden we op en begonnen we meteen met het maken van onze tas. Donderdag vertrekken we namelijk naar Tukuyu en Matema om nog wat van Tanzania te zien. We waren een hele voormiddag bezig met het maken van onze valiezen, ’s middags aten we snel een boterham en vertrokken we naar Tatanca office. Daar hadden we afgesproken met Esau (onze gids) om nog wat inkopen te doen voor onze reis. Daarna reed hij met ons naar het weeshuis waar Dennis goede contacten mee heeft. We kregen er eerst een onthaal in het kantoor. We hoorden er verhalen over kinderen die ons zo pakten dat we er erg stil van werden. De mensen in het weeshuis doen een fantastisch werk. Ze zorgen ervoor dat de kinderen eten krijgen, een plaats hebben waar ze kunnen slapen, naar school kunnen, … Er was ook een Duitse vrijwilligster die de leerlingen animeert en wat les geeft. We hebben onze zak met springtouwen, jojo’s, kleurpotloden, papier, handpoppen, … dan ook maar aan haar gegeven en ze zei dat ze het materiaal zeker zou gebruiken.

Eenmaal terug thuis kregen we nog een lekkere maaltijd en kropen we vroeg onder de wol. Morgen moeten we om 7u vertrekken en we willen zeker uitgerust zijn, zodat we volledig kunnen genieten van onze reis!

Aangezien we op reis geen internet meer hebben, willen we nu al iedereen bedanken. Eerst en vooral de KHBO, omdat we de kans gekregen hebben deze unieke ervaring mee te maken. Ten tweede onze ouders die ons heel erg steunden in dit grote avontuur. En ‘last but not least’ nogmaals iedereen die gesteund heeft op het kippenfestijn en iedereen die materiaal geschonken heeft. Hopelijk hebben jullie via deze blog kunnen meegenieten van al het goede wat we met die giften gedaan hebben. Bedankt!

Ines en Sanne

Wist je dat:

- dit bericht normaal woensdag al gepost moest worden? Door het gebrek aan internet kon dit toen niet. Ondertussen zit onze trip naar Tukuyu en Matema Beach er alweer op. Het was opnieuw fenomenaal goed!

25 april tot 1 mei

Hallo thuisfront

Met de steeds dichter komende vertrekdatum van 15 mei zijn we ons steeds bewuster van alle momenten die ons nog resten in het wonderlijke Tanzania die voor de rest van ons leven in onze beide harten een speciaal plaatsje zal innemen. Deze keer stonden ons niet enkel drukke lesdagen te wachten. Onze week was ook volgepropt met leuke Tanzaniaanse gebeurtenissen.

De week zetten we rustig in. Op paasmaandag was er geen school, maar die tijd besloten we nuttig te besteden aan ons stageportfolio. We hebben ons als voorbeeldige studenten het doel gesteld om heel ons portfolio af te hebben als we richting België vertrekken. Dinsdag 26 april was er alweer geen school wegens de nationale feestdag. We stonden ditmaal vroeg op, want er stond een kappersafspraak op de agenda. Ines besloot zich eindelijk te wagen aan een Afrikaans kapsel. Heel veel pijnlijke uren en vals haar later gingen we allebei op en top Afrikaans de kapperszaak buiten. Door ons uitgelopen kappersbezoek lukte het niet om tijdig aan te komen op ons langverwachte etentje bij teacher Adia. Maar zoals het Afrika beaamt, was dit geen enkel probleem. Teacher Adia nodigde ons een aantal weken geleden bij haar thuis uit, maar dat moest al een paar keer uitgesteld worden door typische Afrikaanse toestanden. We werden, zoals steeds in Tanzania, gastvrij ontvangen en genoten met volle teugen van de avond en het lekkere eten.

Woensdag was het weer tijd om les te geven. We waren er niet rauwig om, want we willen al onze overige lestijd nuttig besteden en de leerlingen nog zoveel mogelijk activiteiten voorschotelen. Ines gaf aan klas 7 een les bewegingsexpressie waarbij de leerlingen moesten bewegen zoals ballonnen. De leerlingen lieten zich volledig gaan en het resultaat was super! Sanne moest voor de laatste keer naar het sportveld trekken. Ze gaf een les rond balvaardigheden met opblaasbare ballen. Het kleine fiasco van het doorschuifsysteem van vorige week was snel vergeten, want iedereen werkte zeer goed mee.

Naast onze dagelijkse lessen wiskunde, Engels en vocational skills stonden er die dag ook twee muzische activiteiten op het programma. Aangezien klas 2 niet naar school hoeft te komen in de namiddag, organiseerden we hun teken- en kleuractiviteit in de voormiddag. Ze mochten vrij tekenen over iets wat hen gelukkig maakt. Vele van de resultaten verrasten ons in positieve zin! Daarna volgde onze muzische namiddag. Het was er eentje waar we lang hebben naar uitgekeken: een dansnamiddag. We leerden de kinderen van klas 6 dansen aan van de Macarena, Hucklebuck, vogeltjesdans tot een echte volksdans zoals Perastous Perakambous. Twee uren later waren wij, en ook onze stem, doodop maar heel blij. Per dans kregen de best presterende leerlingen een medaille. Ze waren door het dolle heen! Toch was iedereen een winnaar, want we waren heel trots op al onze leerlingen.


’s Avonds was het tijd voor deel één van de trouw, beter gekend als de ‘kitchen party', van Dennis’ zus. Het is hier namelijk de gewoonte dat je voor het werkelijke trouwfeest nog twee andere feesten hebt. In dit feest wordt er gelachen, gedanst, gegeten en uitleg gegeven aan de bruid over hoe ze moet koken, met geld omgaan enzovoort. Onze beperkte kennis van Swahili zorgde ervoor dat we van het technisch gedeelte niet te veel begrepen. Gelukkig werden de grote lijnen voor ons vertaald. Toen we de dansvloer betraden in onze Afrikaanse kleedjes voelden we ons plots niet meer zo ‘mzungu’ als anders! We gaven ons volledig over aan de vrolijke muziek en gezellige sfeer.

Van feesten opnieuw over naar het lesgeven, want voor uitrusten stond er geen plaatsje in de agenda geroosterd. Donderdag verliep onze schooldag zoals steeds met vriendelijke leerlingen, mzungu-roepende-kleuters en veel te veel verbeterwerk. Sanne had nog een les vocational skills voor de boeg. Ze ging opnieuw de muzikale toer op en maakte met klas 5 een regenkoor. De leerlingen werden in groepen verdeeld en moesten in canon verschillende geluiden maken. Het resultaat geleek verbazingwekkend goed op een echte regenbui!

Daarna was het tijd voor onze laatste muzische namiddag. Aan klas 3 gaven we twee uren beeldopvoeding. Ze moesten een bloem versieren met vingerverf. Samen slaagden we er in om de 160 leerlingen vlotjes in een leeg klaslokaal op de grond te plaatsen. Ja ja, wat je allemaal niet leert op Noord-Zuidstage! De leerlingen gingen onmiddellijk enthousiast aan het werk. Het was een plezier om hen zo bezig te zien en alweer waren we verbaasd van vele resultaten. Deze activiteit was een echte voltreffer!

Die avond maakten we ons klaar voor deel twee van de trouw van Dennis’ zus: de ‘send off’. Dit feest maakten we al eens mee in het begin van ons verblijf. Op dit feest staat de bruid alweer in het middelpunt van de belangstelling. Dat beginnen we toch een beetje sneu te vinden voor de bruidegom. Het kleurthema was zwart en roze en dat was duidelijk te zien aan de versiering van de zaal en de kledij van de 400 gasten! In onze bijpassende outfit gingen we volledig op in het Afrikaanse feest. In tegenstelling tot de vorige send off kenden we nu ook al wat mensen. Dit maakte het nog plezanter. Aan het einde van het feest waagden we ons nog aan een dansje. Alweer een moment waarop we beseften dat we Tanzania met de vrolijke muziek, rustige levensstijl en vriendelijke mensen echt wel zullen missen in België!

’s Avonds grote Jan, ’s ochtends kleine man. Deze zegswijze is perfect toepasbaar op onze vrijdagmorgen. Toch stonden we dapper op om onze laatste vrijdag op school door te brengen. Sanne ging in Engels verder met haar lessenreeks rond de past tenses. Ines’ lesonderwerp in wiskunde bestond zoals gewoonlijk uit cijferen met decimale getallen. Dat is hier toch wel een beetje vervelend. Als je hier aan één onderwerp begint, moet je daarmee verdergaan tot dat afgerond is. Een beetje afwisseling zou soms welkom zijn. De nodige bewegingstussendoortjes en hier en daar wat humor maken alles wat minder eentonig. Sanne gaf ook de les bewegingsexpressie rond ballonnen. Ze was zeer tevreden over de medewerking. Ines waagde zich daarna aan een lesje drama rond het thema kleuren. Ze was wat bang voor de speeldurf en het enthousiasme van de leerlingen, maar dat bleek voor nergens nodig te zin. De leerlingen gaven zich volledig en dat leverde Ines een gelukzalig gevoel op. In de namiddag kwamen we wat tot rust, want zaterdag beloofde opnieuw een drukke dag te worden.

Toen was grote dag aangebroken: het derde en tevens laatste deel van de trouw! De voormiddag besloten we nog nuttig te gebruiken. We deden nog een stevige effort voor ons stageportfolio. Het ziet ernaar uit dat we ons doel zullen bereiken! In de namiddag vertrokken we eerst richting kerk. Het hele gebeuren was heel feestelijk. Zou het niet leuk zijn als mensen in België ook volop beginnen te dansen en zingen tijdens de mis? Met een nieuw kleurthema (wit en blauw) zag iedereen er alweer stralend uit! Het enige wat we misten, was een kus tussen de bruid en bruidegom. Na de mis was er een parade met muziek, vele toeterende auto’s en tonnen ambiance door het centrum van Iringa. We waren gelukkig dat we er deel van konden uitmaken, maar hadden als mzungu’s toch weer heel wat bekijks. ’s Avonds werd de trouw afgesloten met het allerlaatste feest: de dinner reception. We mogen onszelf gelukkig prijzen met ons fantastische gastgezin die dit soort dingen voor ons mogelijk maakt. Heel wat uurtjes later kropen we moe, maar intens gelukkig in ons bedje.

Zondag was de dag om op adem te komen van onze drukke week. We praatten nog na over alle gebeurtenissen, deden onze was (nog steeds met de hand) en werkten voor school. We sloten deze geslaagde week alweer af op het balkon, genietend van de zonsondergang, de sterren en al het moois wat deze plaats ons te bieden heeft. Hieronder zie je nog een fotocollage van de drie feesten. Kijk, bewonder en geniet mee!







Wist je dat ...
- de Tanzanianen op 26 april het ontstaan van Tanzania herdenken? Toen werden Tanganyika en Zanzibar verenigd tot één land.
- je hier niet zelf je gekregen cadeau mag openmaken? Dat doet diegene die het pakje geeft.
- het uursysteem hier toch wat raar in elkaar zit. Als er op een uitnodiging 8u30 staat, bedoelen ze eigenlijk 2u30 in de namiddag.
- we thuis niet meer zullen klagen over de vele en hoge verkeersdrempels. Die zijn niets in vergelijking met de drempels die je hier om de drie stappen tegenkomt in het centrum van Iringa.
- je de foto’s in elk blogbericht kunt vergroten door erop te klikken?
- de meeste Tanzanianen naast Kiswahili ook nog eens de taal spreken van de volksstam waarvan ze afkomstig zijn. Van onze gastvader is dat het Hehe.
- we het heel grappig vonden toen de bisschop tijdens de trouwmis enthousiast op een elektrische gitaar begon te spelen?

18 tot 24 april

Habari!

Hier nog een verslag van een leuke week in Iringa. We beseffen allebei dat het einde van ons verblijf sneller in zicht komt dan we denken, dus genieten we nog veel meer van alles wat we hier doen.

Voor de sportles van deze week maakten we een doorschuifsysteem, zodat we veel materiaal konden gebruiken. Het in elkaar steken van zo'n les voor zoveel leerlingen vroeg heel wat van onze tijd en we keken er dan ook allebei heel erg naar uit. Maandag ging Ines naar het sportveld met standard 7, vol goede moed. Het begon heel goed. De leerlingen wisten naar welke hoek ze moesten gaan, wanneer ze moesten beginnen, stoppen, doorschuiven, ... Helaas, na de derde keer doorschuiven begonnen de leerlingen ruzie te maken om materiaal en liep het wat in het honderd. Er werd kordaat opgetreden. Ines verzamelde de leerlingen en zei dat het op die manier niet verder kon. Het materiaal werd verzameld en iedereen moest terug naar de klas.
Toen Sanne het verhaal hoorde van Ines wist ze al dat ze ging moeten opletten, want standard 5 is zowiezo al wat onrustiger. Een gewaarschuwd vrouw is er 3 waard, dus Sanne nam donderdag echt de tijd om afspraken te maken. Op het sportveld begon het opnieuw allemaal goed, maar ook bij haar liep het fout. Ze wou de groepjes begeleiden tijdens het doorschuiven, maar iedereen begon door elkaar te roepen en te lopen. Ze heeft dus ook alles verzameld en is terug naar de klas gegaan met de leerlingen.
We voelden ons allebei erg teleurgesteld, omdat dit echt leuk kon worden en we wel veel tijd gestoken hadden in de voorbereiding. Na wat na te denken en te praten over de les denken we allebei dat de leerlingen een overaanbod aan nieuw materiaal hadden en daar niet mee om konden gaan. Ines zal deze les volgende week nogmaals uit proberen.


Gelukkig konden we ons allebei herpakken in de andere lessen vocational skills. We gaven beide een les 'Kwik-kwak maken'. Sanne had schrik dat ze in klas 5 niet goed zouden vouwen, maar was heel tevreden over de resultaten. Ines was in klas 7 erg onder de indruk over de originele bewegingsopdrachten. Zouden onze bewegingstussendoortjes al geholpen hebben?

Dinsdag gaven we aan de leerlingen van standard 1 een kleuractiviteit. We lieten tekeningen kopiëren en gaven per bank enkele pakjes kleurpotloden. De leerlingen genoten met volle teugen en wij natuurlijk ook. De resultaten waren soms wat gelijkaardig, maar we waren heel tevreden!

Woensdag moesten we Mapinduzi even laten voor wat het was. Er stond namelijk een bezoek aan Kibebe op het programma. Onze bestelde boeken waren dinsdag aangekomen in Iringa en aangezien de school op donderdag de deuren zou sluiten, was dit de dag om onze geschenken af te geven. We werden met open armen ontvangen op school. De 'headteacher' of directeur nam ons mee naar het kantoor waar we onze namen in het gastenboek mochten schrijven. Ondertussen kwamen ook alle andere leerkrachten in het kantoor binnen (wat de leerlingen ondertussen deden, blijft voor ons een raadsel). We werden al uitgebreid bedankt voor de boeken. Daarna gingen we naar buiten en haalden we de dozen met boeken en al het andere materiaal uit de auto. Alles werd mooi tentoongesteld voor de vele foto's. We zeiden ook een woordje, maar alles moest vertaald worden, omdat de leerlingen het anders niet zouden begrijpen. Dit was het moment waarop we merkten dat je het niveau van Mapinduzi zeker niet kon vergelijken met het niveau van deze school. Het gaf ons veel voldoening dat we de school konden helpen. We willen nogmaals iedereen bedanken: iedereen die naar ons kippenfestijn gekomen is, iedereen die materiaal geschonken heeft en ook de gemeenten Moorslede en Ledegem waarvan we subsidies gekregen hebben. Van die uit ons hart: BEDANKT!!

Donderdag kregen we te horen dat we dinsdag niet naar school moesten komen. Die dag is het nationale feestdag. Maar ook vrijdag en maandag mochten we thuis blijven wegens het paasweekend. Vrijdag en zaterdag werkten we wat voor school zodat we zondag vollop konden genieten van het paasfeest. Om de dag goed te beginnen en omdat de paashaas niet naar Tanzania wou komen, hadden we zaterdag een reep chocolade gekocht. Want zeg nu zelf: wat is Pasen zonder chocolade. Na ons heerlijk ontbijt maakten we ons klaar en vertrokken we richting school. Daar hadden we afgesproken met Collence, één van de leerkrachten van Mapinduzi. Hij en zijn zoon hadden hun beste kleren aangetrokken en stonden ons al op te wachten. Samen zijn we naar de rooms-katholieke kerk gegaan. Daar aangekomen toonde hij ons het koor waar hij nauw bij betrokken is. Dit leidde tot privileges, want het koor mocht voor de mis naar de bisschop. En wij? Wij volgden mooi de groep om zo in het huis van de bisschop te komen. Toen de mis zou beginnen, vormde het koor een lange rij, wij liepen achter het koor en achter ons liepen de misdienaars, priesters en de bisschop. We voelden ons toch wel vereerd om op die manier naar binnen te gaan.

Na de dienst werden we door de leerkracht uitgenodigd in zijn huis. We kregen er een bord met heerlijke pilau, een Tanzaniaans rijstgerecht. Na het eten heeft hij ons meegenomen met de auto om ons een ander deel van de stad Iringa te tonen. Het was heel gezellig toen we plots een telefoontje kregen van Beatrice, onze gastmama. Blijkbaar stond er thuis eten op ons te wachten, terwijl we dachten dat we pas 's avonds met het volledige gezin zouden eten. We werden terug naar huis gebracht en aten daar samen met de familie een uitgebreid feestmaal: pilau, impala (we weten nu dat deze dieren niet alleen mooi, maar ook lekker zijn!), frietjes, ... We hebben die dag zeker genoeg gegeten.

's Avonds zijn we samen op het balkon gaan zitten, keken we naar de zonsondergang en luisterden we naar muziek. Het was de perfecte afsluiter van een fantastische dag!

Wist je dat:
- er rond de school kuikens rondlopen en dat die ook wel eens een bezoekje brengen aan de klassen?
- we deze week samboussa proefden? Het is een soort loempia met gehakt, ui en paprika.
- dat er hier een grote sollidariteit tussen de blanken heerst? Iedereen groet elkaar!
- we nog steeds niet gewoon zijn aan de verkooptechniek van de verkopers in Iringa? Ze lopen hier rond met 5 paar schoenen en proberen die tegen het eind van de dag kwijt te zijn.
- ze hier bomen hebben die ze 'worstenbomen' noemen? De vrucht van die bomen lijken erg goed op worsten. Wij vergelijken ze meer met komkommers.
- we deze week eens speciaal een omweg maakten om een kijkje te nemen naar de voetballers? En we zagen dat het goed was!

11 tot 17 april

Habari! Hoe gaat het?

Deze week geen spannend verslag over een wonderlijke reis doorheen Tanzania. We zullen onze schrijverstalenten voor fantastische gebeurtenissen nog wat opbergen, want zoveel valt er niet te vertellen over deze week. Voor jullie begint de paasvakantie net, onze vakantie zat erop!

Maandag was het toch wat zwaar om er opnieuw in te vliegen. Eenmaal we aankwamen op school was het echter alsof we nooit weg waren geweest. We kregen spontaan zin om uit te barsten in een jubelgezang van het Mapinduzi schoollied, zoals steeds als we passeren langs de school. Check voor enthousiaste muzungu-roepende-kleuters die in onze armen sprongen. Check voor het toffe leerkrachtenteam die bijzonder geïnteresseerd was in wat we in de vakantie hadden uitgespookt en check voor het opsnuiven van de typische Afrikaanse schoolsfeer waarvan je enkel kan weten hoe het voelt als je hier werkelijk bent geweest. We kregen tevens een warm welkom van onze leerlingen met een zelf gemaakt cadeautje uit papier.

We wisselden deze week van lesonderwerpen wat concreet wil zeggen dat Ines vanaf nu instaat voor wiskunde in klas 5 en muzische en sport in klas 7. Sanne daarentegen neemt Engels in klas 6 en muzische en sport in klas 5 voor haar rekening. Het was voor ons allebei even wennen, maar afwisseling is toch wel verrijkend. Maandag gaf Ines een les balvaardigheden met opblaasbare ballen. Even waren we vergeten hoe het was om vocational skills te geven aan de leerlingen van Mapinduzi. Je kan het echter nog steeds beschrijven in enkele woorden: uitputtend, maar fantastisch dankbaar door het enthousiasme van de leerlingen. We krijgen nog steeds meer en meer het gevoel dat het organiseren van dergelijke activiteiten in België voor zo’n 20 leerlingen echt wel een fluitje van een cent wordt. Sanne gaf een muziekles met een opeenvolging van ritmische bewegingen. Ze ondervond dat het niet zo gemakkelijk was voor de leerlingen, maar dat ze zich toch vol enthousiasme in de opdracht stortten. We zijn nog steeds trots op onze muzische lessen. We stellen onze activiteiten altijd op in functie van 2 zaken: het (minimum aan) beschikbare materiaal en de haalbaarheid van organisatie met zo’n groot aantal leerlingen. Toch slagen we er telkens in om met een goede portie creativiteit het maximum aan plezier eruit te halen.

Dinsdag waagde Ines zich aan dezelfde muziekles. In de les wiskunde ging ze verder met de leerstof rond decimalen. Wat minder nieuws dan: op diezelfde dag kreeg Sanne opnieuw een opflakkering van niet zo aangename buiktoestanden. Ze moest verstek laten gaan voor het lesgeven en bracht in de plaats daarvan een bezoek aan de dokter. Toen Ines op het einde van de schooldag naar huis wou vertrekken, kreeg ze doodleuk te horen dat we woensdag en donderdag niet op school verwacht werden. Er waren namelijk ‘mock examinations’ voor klas 7. Dit zijn dezelfde examens voor 8 scholen binnen de regio rond Gangilonga waar de school gevestigd is. Al de andere leerlingen mochten gewoon thuisblijven, typisch op zijn Afrikaans dus.

We besloten de dagen toch een beetje nuttig te gebruiken. Enkele weken geleden kregen we een 30 kg zwaar postpakket vanuit België met nog een hele hoop materiaal. We namen de tijd om al het materiaal open te leggen en te sorteren. We maakten een hele stapel van muzisch materiaal, sport- en schrijfgerief voor Mapinduzi Primary School. We legden ook wat zaken aan de kant voor Kibebe en maakten een zak met giften voor ons bezoekje aan het weeshuis die de komende week zal plaatsvinden. We beseften op dat moment nog maar eens hoeveel steun we hebben gekregen van jullie allemaal om dit mogelijk te maken. Nog eens bedankt!

Even nog een update over Sanne haar ziekteverschijnselen. De pillen zorgden ervoor dat haar buikklachten stopten, maar donderdagnamiddag kreeg ze plots maagpijn. Uiteindelijk bleek dat haar pillen heel sterk waren en omdat ze niet genoeg at en dronk, kreeg ze andere kwalen. Ze besloot om vrijdag nog wat uit te zieken. Ines ging dan maar in haar eentje naar school. Op deze dag beseften we hoe vanzelfsprekend elkaar gezelschap op ieder moment van de dag is geworden. Met het gevaar om melig te klinken, moeten we toch toegeven dat we elkaar een beetje misten. Dat belooft voor onze thuiskomst… We beginnen al te vrezen dat we ware afkickingsverschijnselen zullen vertonen. Deze schooldag bestond jammergenoeg niet uit lesgeven. Er waren ‘joint examinations’ voor klas 4 tot en met 7 voor alle scholen binnen een bepaalde regio rond Iringa. Ines was verantwoordelijk voor supervisie van een examenlokaal. Plots grote paniek toen een meisje plots flauwviel… Even later bleek dat ze een hartconditie heeft waardoor dit regelmatig voorvalt. Laat die cursus EHBO in de KHBO maar komen!

Door de magere schoolweek qua lesgeven, kwamen we tot de ontdekking dat ons nog slechts 2 lesweken resten. Hier staan we dan met al onze voorbereidingen… Het leven in Afrika helpt je echt wel om dit alles te relativeren. Dat wordt in het vervolg het sleutelwoord tijdens eventuele stressmomenten in België. Even terugdenken aan Afrika en alles komt in orde! Vrijdag kreeg Ines een lading Belgische roddelboekjes via de post. Dankuwel mama! Alsof dat nog niet genoeg België-nieuws was, ontving ze als kers op de taart 3 brieven van haar o-zo-attente vriendinnen Marieke, Natalie en Miet. Haar humeur kon niet meer stuk. Bij deze nogmaals 'assante sana' oftwel hartelijk bedankt! Het weekend gebruikte Sanne om verder op krachten te komen. Zoals gewoonlijk genoten we ook volop van het zonnetje op ons balkon. Verder gingen we zoals iedere zaterdag naar de markt om grote inkopen te doen. Ook een bezoekje aan de kleermaker stond op het programma. Binnen 2 weken is er namelijk de send of, kitchen party en trouw van de zus van Dennis. We mogen mee als volledig lid van de familie en dat houdt in dat we ook Afrikaanse kleedjes moeten laten maken. We zijn benieuwd! Verder werkten we nog wat aan ons stageportfolio. We verlangen echt om er maandag opnieuw stevig in te vliegen met het lesgeven!

Wist je dat ...

- we deze week voor de eerste keer WAP (worst, appelmoes, patatjes) klaarmaakten? Het smaakte als hemel op aarde? - de Masai hier gewoon rondlopen midden in de stad en dat ze oneindig lange en gespierde benen hebben? - de leuze om hier te genezen is: 'EAT, EAT EAT!' - we ons een nieuw doel hebben gestel voor onze resterende weken hier? Meer drinken! - we al over 2/3 van ons verblijf zitten hier? Het gaat veel te snel! - Ines met Pasen in het vooruitzicht steeds meer smacht naar chocolade?

4 tot 10 april - VAKANTIE

Hellow everybody

Hier nog eens een bericht uit het verre Tanzania. En dit keer niet zomaar een bericht, maar een speciaal verslag van onze onvergetelijke reis. Onze reis zou normaal starten op maandag 4 april, omdat dan de midterm holiday startte. Helaas, eigenlijk echt op z'n Afrikaans, verliep dit niet zoals gepland. Zondagnacht was Sanne een hele nacht wakker met meerdere bezoeken aan het kleinste kamertje in huis en maandagmorgen bezweek ook Ines haar maag. Oorzaak: een overrijpe mango; gevolg: reis twee dagen uitgesteld en rustig in bed blijven. Omdat Ines op dinsdag nog steeds een serieus pijnlijke maag had, zijn we onze reis begonnen met een bezoekje aan het ziekenhuis. Niet echt iets dat we op voorhand gepland hadden, maar we kunnen nu toch zeggen dat we dit ook meegemaakt hebben.

Met een nogal zwakke maag vertrokken we woensdag toch voor onze reis waar we zo lang naar uitgekeken hadden. We voelden ons net twee kinderen die voor het eerst naar school mochten en lieten ons volledig leiden door onze fantastische gids Esau. Tijdens onze trip dachten we vaak dat we in een Disneyfilm terecht gekomen waren. We begonnen met 'The Lion King' in Ruaha National Park. Een hele reeks dieren passeerden de revue: apen, giraffen, nijlpaarden, krokodillen, leeuwen, cheeta's, zebra's, Timon en Poemba (voor de mensen die niet vertrouwd zijn met 'The Lion King': stokstaartjes en wrattenzwijnen), ... We kunnen nog wel even doorgaan. Maar het meest indrukwekkende was om olifanten vanop drie meter afstand te mogen bewonderen. De kleine olifantjes deden ons overschakelen naar een andere Disneyfilm, 'Junglebook'. Helaas liepen de dieren niet zo mooi in een rij en hielden ze niet met hun slurf de staart van die voor hen vast, maar om deze gigantische dieren zo te mogen zien, daar zijn geen woorden voor. Niet enkel de dieren maakten een overweldigende indruk, ook de verschillende landschappen zorgden voor de nodige verbazing. Van dicht begroeid naar open savanne, het was adembenemend.

's Avonds konden we telkens opnieuw op krachten komen in onze lodge. De eerste, Ruaha River Lodge, was fenomenaal. Vanop ons terras hadden we zicht op de rivier en konden we nijlpaarden zien 'zwemmen' en giraffen zien drinken. Na een deugddoende douche gingen we richting restaurant. Het eten was telkens overheerlijk, hoewel Sanne er niet altijd evenveel van kon genieten wegens de aanslepende buikklachten. Een goede nachtrust maakte dat we er de volgende dag weer volledig tegen konden, op zoek naar nieuwe dieren.

Na ons grote dierenavontuur was de tijd aangebroken om een volledige andere richting uit te gaan. We keerden terug naar Iringa, vulden de jeep opnieuw met benzine en vertrokken richting Udzungwa Mountains National Park. Van savanne naar regenwoud, het maakte opnieuw een grote indruk op ons. Even verlieten we het Disneypad en dachten we dat we in een nieuwe strip van Jommeke beland toen we tussen allerlei exotische planten liepen, maar bij het zien van de lianen waanden we ons in onze derde en laatste Disneyfilm, 'Tarzan'. We voelden ons allebei Jane en onze gids (waar we heel enthousiast over waren) was onze Tarzan.

De eerste dag maakten we al een kleine maar behoorlijk inspannende wandeling. Op een bepaald moment kwamen we bij een waterval waar er normaal een brugje was dat ons naar de overkant van de rivier moest leiden. Dat brugje was helaas door het vele water weggespoeld. Geen probleem volgens onze gids, dan doen we gewoon onze schoenen uit en gaan we door het water. Het was een heel werk en na veel gelach, gestuntel en het verlies van Ines' zakje van haar camera kwamen we toch aan de overkant, met een natte broek welliswaar. Het was een avontuur, maar de moeite waard. We konden genieten van de prachtige waterval.

De volgende dag begonnen we aan het iets grotere werk, een klim naar de hoogste waterval. We stegen 250 meter (wat behoorlijk veel is) en hebben heel wat gepuft en gezweet. Tijdens onze tocht hadden we al een fenomenaal zicht op de grote waterval. Met ons hoofd als een tomaat genoten we van het zicht en vroegen we ons af hoe we ooit boven zouden geraken. Eenmaal boven beseften we wel dat het alles waard was geweest. We aten onze lunch boven op de waterval. Het uitzicht was er fenomenaal en zelfs foto's tonen niet hoe idyllisch het daar was. Vanuit het regenwoud hadden we zicht op de vallei vol met suikerplantages. Het dorp beneden was omringd door palmbomen en we hoorden het kletteren van het vallende water. Er zijn te weinig woorden om dit te beschrijven. Na onze lunch hebben we onze tocht verdergezet en kwamen we nog twee waanzinwekkende watervallen tegen. Fantastisch gewoon!

Na onze wandeling waren we bijna volledig tevreden. Men had ons beloofd dat we zouden mogen zwemmen, maar door het vele water was dit niet mogelijk geweest. Beneden vroeg Ines, die wel echt nood had aan zwemmen, of er niet ergens wat water was waar we konden induiken. Onze gids toonde ons een klein riviertje waar we in mochten. Ines liet haar meteen gaan en na het zien van haar gelukzalige gezicht bezweek Sanne ook. We kunnen nu ook vertellen dat we gezwommen hebben in een riviertje in het regenwoud.

En toen was het tijd om terug naar Iringa te vertrekken. We blijven het zeggen dat deze trip te mooi was om in woorden uit te drukken. Alleen weten we allebei zeker: dit zullen we nooit meer vergeten!!

Wist je dat:

- Ruaha National Park groter is dan België? Wij hebben slechts een klein stukje ervan gezien.

- Esau zijn lijfspreuk 'Everyday is a supriseday in Africa' is? Daar konden we ons wel in vinden!

- spaghetti eten met je handen niet zo gemakkelijk, maar wel heel grappig is?

- appelsienen hier groen zijn aan de buitenkant en aan de binnenkant eruit zien als een citroen?

- kleine kindjes in een maatpak er uitzien om op te eten?

- elk dorpje, hoe klein en arm ook, hier een pooltafel heeft? Blijkbaar spelen ze het hier wel volledig anders, dus we hebben ons nog niet aan een spelletje gewaagd.

28 maart tot 3 april

Habari za leo!

Onze laatste stageweek voor ons langverwachte weekje vakantie, maar deze keer geen lesgeven op het programma. De leerlingen van klas 4 tot 7 kregen midterm exams. Die vallen niet te vergelijken met de toetsenweken die wij kennen in het lager onderwijs. Waarom dan niet, horen we jullie al denken. Wel, om de volgende redenen:

- Het systeem valt te vergelijken met ons middelbaar onderwijs. De leerlingen kregen vorige week een vaste plaats. In één lokaal zitten leerlingen van 2 verschillende graden om het spieken tegen te houden. Per dag zijn er 3 examens met tussen elk examen een pauze.

- Afrika zou natuurlijk Afrika niet zijn als ook bij de organisatie van de examens toch wat dingen spaak zouden lopen. Enkele voorbeelden:

• Er is wel een rooster opgesteld met de precieze beginuren en vakken per dag, maar die mag je wel met een flinke korrel zout nemen! ’s Middags begonnen de examens vaak een half uur later omdat het eten (lees: steevast rijst met bonen) altijd te laat was.


• Op dinsdagnamiddag waren er problemen met de kopiemachine terwijl ze, vijf minuten voor het begin van de examens, nog druk aan het kopiëren waren. Geen probleem! Het examen ging gewoon niet door en de leerlingen mochten naar huis. Ze vertelden ons dat dit examen wel verplaatst zou worden naar een andere dag, maar dat bleek niet het geval te zijn.


• Meer dan één keer gebeurde het dat er bij een examen plots bleek dat de leerkracht in kwestie geen examen had voorbereid.


• Wat ons ook opviel, is dat er heel wat typefouten op de bladen met examenvragen stonden.


• Vrijdag stonden er geen examens meer gepland. Toen we vroegen wat de leerlingen zouden doen op school vertelden de leerkrachten ons dat ze gewoon wat mochten rondlopen. De leerkrachten zouden namelijk te druk bezig zijn met verbeteren… We besloten dan maar om twee sportactiviteiten voor klas 4 en 6 te laten doorgaan. Toen we echter op school aankwamen vrijdag, bleek dat een hele hoop leerlingen van klas 5 en 6 moest deelnemen aan een scholencompetitie. Met ons toenemend flexibel vermogen besloten we om ons op te splitsen. Sanne, dolenthousiast om nog eens haar volleybal talenten boven te halen, ging de schoolcompetitie met korfbal, voetbal en volleybal begeleiden terwijl Ines klas 4 een les balvaardigheden met kranten en opblaasbare ballen gaf. Beiden genoten we er echt van. Het enthousiasme van de leerlingen blijft aanstekelijk werken.

Onze taak tijdens deze week was vrij eenvoudig. Wij waren elk verantwoordelijk voor één examenlokaal. We moesten de examens uitdelen en een oogje in het zeil houden of alles volgens de regels verliep. Enkele weken voor de examens vroegen we of wij geen examens vocational skills, Engels en wiskunde moesten opstellen, maar dat hadden ze liever niet. Ook ons voorstel om te helpen verbeteren, botste op een nee. Zelf moeten we eerlijk toegeven dat een weekje geen verbeterwerk hier echt wel hemel op aarde is! Het was wel zo dat we niet zoveel te doen hadden tijdens het ‘supervisen’ van de examens, dus besloten we om werk te maken van ons stageportfolio en andere schoolopdrachten. Ook voorbereidingen voor lessen na de vakantie werden gemaakt. We verzetten heel wat werk, dus konden we met een gerust hart de vakantie in! Donderdag plaatsten we tevens de definitieve bestelling van schoolboeken die we zullen schenken aan het schooltje in Kibebe. Dit alles is mogelijk door de massale opkomst op ons kippenfestijn en de subsidies die we kregen van onze gemeente, waarvoor nogmaals dank!

Nog enkele leuke anekdotes:

• Maandagmiddag besloten we om de kinderen wat op te fleuren met onze zangtalenten. Liedjes van Samson & Gert tot de Spice Girls passeerden de revue. We kregen heel wat bekijks en gelach.


• Vrijdag was 1 april. Donderdag smeedden we plannen om ‘foolish day’ ook op school te vieren. Zo gingen we visjes maken om op de rug van leerkachten te hangen. Onze outfit zouden we ook een ‘foolish touch’ geven met sportschoenen en 2 paar verschillende kousen. We hadden er echt zin in… tot we vrijdagmorgen opstonden en volledig waren vergeten dat het 1 april was, tot we op school kwamen zonder onze grappige outfit en aprilvissen. De intentie was er in ieder geval, de praktische uitvoering een beetje mislukt… We beginnen al wat Afrikaanse trekjes over te nemen!


• Vrijdag zeiden de leerkrachten tegen Sanne dat ze de leerlingen mee moest begeleiden naar het sportveld waar er een competitie zou plaatsvinden tussen 4 basisscholen in de omtrek. Eenmaal aangekomen, werd het duidelijk dat er geen enkele school aanwezig was. Ook het volleybalveld was niet aanwezig. Er werden gewoon wat lijnen getrokken om een veld af te bakenen. Misschien was het wel goed dat er nog geen competitie plaatsvond, want op die manier kon er nog wat extra geoefend worden.

Vrijdagmiddag besloten we onze vakantie goed in te zetten met een bezoekje aan ‘Sai Villa’, het leuke restaurant waar we al eens pizza aten. Deze keer kozen we voor een spaghetti carbonara die ons ongelooflijk smaakte. De bananenmilkshake als dessert maakte het plaatje compleet.

Toen was het eindelijk tijd voor ons kampeerweekendje in Kibebe! We hebben er lang naar uitgekeken. De voorbereidingen hadden we toch een beetje onderschat. In allerijl moesten we nog onze trekrugzak vullen en allerlei inkopen doen. Gelukkig hadden we Esau, een gids van het reisbureau Tatanca waarvan Dennis de leider is, die ons op sleeptouw nam om ervoor te zorgen dat we al het nodige konden verzamelen. Eenmaal aangekomen, genoten we volop van de pracht van de natuur. De sterrenhemel was, zoals verwacht, fenomenaal. We slaagden er ook in ons eigen potje te koken. Na dit 100% relaxerend en geslaagd weekend zijn we helemaal klaar voor onze trip naar Ruaha National Parc en Udzungwa Mountains National Parc! Hieronder wat sfeerbeelden.

Wist je dat …

• ons humorniveau elke week daalt? Tegen 15 mei zal het hoogstwaarschijnlijk dramatisch laag zijn. U bent gewaarschuwd!


• tikkertje spelen op de ‘speelplaats’ hier ook geen onbekend fenomeen is?


• als je bamboesap enkele dagen laat staan, het alcohol bevat?


• we in het rijden door de ‘bush’ op weg naar Kibebe vast kwamen te zitten in een ongelooflijk diep gat? Geen probleem voor onze gids! Enkele omgehakte bomen en takken later, konden we vlot verder rijden.


• we een kei zijn in het uitvinden van onbestaande Engelse spreekwoorden? Vb: ‘If I drink too much, I will be totally on my head!’ of 'Now we have to knock on our chin'


• je Afrikanen echt niet ziet lopen ‘s nachts, wat toch niet altijd even handig is?


• een wilde kip veel taaier is dan een kip die je kunt kopen in de stad?


• Ines ’s nachts op het ‘toilet’ in Kibebe een muis moest verwelkomen?


• we in Kibebe ontbijtten tussen de kippen? En dat mag je letterlijk nemen!

Week 21 tot 27 maart

Hallo iedereen

Hier alweer een weekverslag van wat er in ons Tanzaniaans leven allemaal gebeurt. De tijd gaat hier ontzettend snel! Gelukkig kunnen we van alle momenten genieten.

De schoolweek was behoorlijk druk. Na onze toets van vorige week hebben we besloten om remedial classes te geven. Op dinsdag- en woensdagnamiddag bleven we dus op school en gaven we twee keer een remediëring van 2 uur. De leerlingen werkten goed mee. Ines zag dat de oefeningen die ze nu gaf wel door veel leerlingen goed gemaakt werden en daar werd ze heel gelukkig om. Sanne merkte daarentegen alweer op dat de leerlingen met veel enthousiasme meewerkten in klas, maar volledig de mist in gingen als ze zelf oefeningen moesten maken. Volgende week moeten de leerlingen examens maken, dus we hopen dat onze remediëringslessen toch nuttig geweest zijn.

Normaal gingen we deze week ook beginnen met onze sportnamiddagen. Een eerste stond gepland op donderdagnamiddag. Op woensdag kregen we echter te horen dat die niet zou doorgaan, omdat er een soort feest gepland stond. In Mapinduzi waren er 5 Tanzaniaanse stagiaires aan het werk in de nursery klassen (kleuterklassen). Donderdag was hun laatste dag op school en dat werd in de namiddag gevierd. Met het volledige lerarenkorps zijn we naar een mooie locatie gereden waar we iets gegeten (frietjes met kip) en gedronken hebben. De leerkrachten hebben de stagiaires daar uitgebreid bedankt. Toen we dit zagen, waren we toch wel een beetje jaloers. In België is het de gewoonte dat de stagiaires de school bedanken en niet omgekeerd. Het was wel een leuke ervaring om alle leerkrachten samen te zien buiten de schoolmuren. Het lijkt ons echt een goed team dat graag eens plezier maakt. Tijdens deze uitstap kregen we te horen dat ze ook zoiets zullen plannen als wij vertrekken. We denken er nog niet graag aan, maar zijn toch wat nieuwsgierig.

Onze tweede sportnamiddag stond gepland op vrijdag. We hadden ons materiaal en onze boterhammen mee naar de school, maar kregen daar te horen dat ook die sportnamiddag niet kon doorgaan. De leerlingen moesten namelijk meehelpen om alles klaar te zetten voor de examens van volgende week. De klassen werden anders ingedeeld en iedereen kreeg al zijn plaats. Wij zullen ook elk een klas krijgen waar we toezicht moeten houden. We vragen ons af hoe dat allemaal zal verlopen.

Dit weekend stond er een trip naar Kibebe gepland. We zouden daar het hele weekend doorbrengen samen met onze gastfamilie. Helaas, zoals we het hier al een beetje gewoon zijn, kon dit niet doorgaan. Dennis moest onverwacht naar Dar es Salaam, maar hij beloofde ons dat we volgend weekend zullen gaan. Dit moeten we wel nog afwachten…

Omdat dit kleine reisje niet kon doorgaan en we wel zin hadden in een uitstap zijn we vrijdag na school naar het kantoor van Dennis geweest. Daar regelden we een trip naar Ismila Stone Age Site. Zaterdagmorgen kwam een busje om 10 voor 8 (10 minuten te vroeg, dus het was met haast en spoed) ons ophalen om ons naar Ismila te brengen. Daar kregen we een rondleiding van een gids. Het was er fenomenaal, vooral omdat we daar maar met vier mensen aan het wandelen waren. In Europa zou zoiets overbevolkt zijn van de toeristen, maar hier heb je daar helemaal geen last van. We konden met volle teugen genieten van de zandstenen zuilen en de mooie natuur. Wel merkwaardig wat de natuur toch teweeg kan brengen. Het was weer zo’n moment waar Ines zich nietig voelde. Na een wandeling van ongeveer een uur kwamen we terug bij het beginpunt. We bedankten de gids, stapten in het busje en rond 10u30 waren we opnieuw thuis (jaja, het voelt echt aan als thuis). Daar hebben we nog wat genoten van de zon. In de namiddag zijn we nog eens naar het centrum geweest en gingen we nogmaals op zoek naar leuke Afrikaanse stoffen. Zondag was een rustige dag en werkten we nog wat verder aan onze schoolopdrachten.

Tot de volgende!

Wist je dat:

- je na een hevige regenbui soms een hele omweg moet maken omdat de putten in de weg te groot zijn om met een auto over te rijden?

- we allebei gezondigd hebben? Sanne dronk donderdagnamiddag een 7 UP en Ines kocht een reep chocolade. Gelukkig smaakte het ons zo goed dat we het helemaal niet erg vinden eens gezondigd te hebben!

- een dala dala busje toch niet echt ons ding is? Na een rit van 10 minuten voelde Ines zich toch niet zo lekker.

- we heel erg ons best doen om het Tanzaniaans volkslied te leren?

- Samsonliedjes het verbeterwerk toch wel heel wat lichter maken?

- overbodige spaties verwijderen uit een blogbericht erg moeilijk is?

14 tot 20 maart

Mambo!

Deze keer (Hoe kan het ook anders?) alweer een Afrikaanse lesweek op het programma. We hebben nu echt wel onze draai gevonden. We trekken een paar keer per week de stad in om onze boodschappen te doen en we kunnen nu toch wel zeggen dat we het groeten in Swahili beheersen. We beginnen onze klas ook geleidelijk aan beter te kennen, wat heel moeilijk is met zo’n groot aantal leerlingen in je klas. Het is echt nodig om individueel gegevens bij te houden op de ellenlange klassenlijsten anders behoud je echt geen overzicht.


We werkten deze week in vocational skills rond beeldopvoeding. Een echte uitdaging met zo’n 100 leerlingen in je klas en zo goed als geen beschikbaar materiaal. Onze creativiteit komt hier ten volle tot ontwikkeling. We besloten om aan de slag te gaan met een minimum aan materiaal: papier en potlood. De leerlingen moesten via een bepaalde techniek tot verschillende oppervlakken komen die ze vervolgens moesten invullen met allerlei structuren. Op de foto’s zie je het resultaat. Het was een plezier om de leerlingen enthousiast bezig te zien, hoewel sommigen toch wel wat moeite hadden om creatief bezig te zijn. Je ziet dat dergelijke activiteiten hier niet vaak aan bod komen. In sport deden we een spelles ingekaderd in een reis rond de wereld. Opnieuw dezelfde ondervinding als vorige week: superenthousiaste leerlingen, maar na deze lessen zijn we allebei kapot! Wat de leerlingen ook heel enthousiast maakte, was het uitdelen van de voetbaltruitjes (waarvoor dank) die we meebrachten vanuit België.

Deze week was tevens de week waarin we de typische alles-op-het-gemak-cultuur aan de lijve ondervonden. We vertrokken woensdag om 13u30 naar de stad om boodschappen te doen. Voor we aan de boodschappen begonnen, moesten we wachten op onze gastvrouw. Samen met haar deden we 4,5 uur over een aantal boodschappen die we normaal vlot in 1 uur kunnen doen. We zijn er ook gewoon aan geraakt dat als Beatrice ons zegt dat we 14uur naar stad trekken, we er best 2 uurtjes bij rekenen. Hetzelfde voor onze tussentijdse evaluatie. We gaven de formulieren begin deze week af en, hoewel we er verschillende keren om vroegen, zullen we ze pas maandag terugkrijgen. Afrika boven! We voelen ons echt goed op de school. We beseffen dat we geluk hebben dat onze vernieuwende ideeën en initiatieven steeds enthousiast worden onthaald, zowel door de leerkrachten als de leerlingen. Zo werkten we deze week wat ideeën uit voor de muzische en sportnamiddagen. In elke graad mogen we een namiddag uitwerken. Vanaf volgende week beginnen we eraan. We hebben er ongelooflijk veel zin in! We beseffen dat het weer veel energie in beslag zal nemen, maar de blije gezichten van de leerlingen zullen alles ongetwijfeld weer de moeite waard maken. We hebben deze week ook de in België alom bekende bewegingstussendoortjes geïntroduceerd, tot groot jolijt van onze leerlingen.

Vrijdag werd onze schoolweek op een uiterst aangename manier afgesloten. Onze leerlingen demonstreerden Afrikaanse dansen en al hun andere kunsten. We stonden werkelijk versteld van hun ritmegevoel en de acrobatische flikflaks en salto’s. Enkele sfeerbeelden op de foto’s hierboven. Ze verwenden ons ook met een fantastisch liedje: teacher Sanne, teacher Ines, I want to show show show teacher Ines, teacher Sanne what a wonder you are!

Zaterdagvoormiddag gaven we een test over de lesonderwerpen die we de voorbije weken aan bod lieten komen. Door de regen werd de toets een uurtje uitgesteld. Zelfs dan was maar ¾ van de leerlingen aanwezig. De rest bleef simpelweg thuis. Alweer een staaltje van het echte Afrika. De resultaten waren toch wat teleurstellend. Daarom besloten we het er eens goed van te nemen. We gingen op zoek naar een plaats (lees: een orthodoxe kerk!) waar ze hamburgers verkochten. Toen we er aankwamen, bleek die gesloten te zijn. Gelukkig hadden we ons er alweer mentaal op voorbereid. Na een kort telefoontje met onze gastvader Dennis, vonden we een idyllisch restaurantje. Daar aten we een overheerlijke pizza en genoten we van de rust. Bij deze hebben we ook een beetje gevierd dat we hier al een maand zijn. Zondag gingen we nog eens mee naar de mis. De zangkwaliteiten van het koor blijft ons toch verbazen! In de namiddag liet Sanne haar haar alweer kappen in een Afrikaanse haarstijl. Deze keer ging ze voor een echte rasta-look inclusief vals haar. In het begin voelde het wat onwennig aan, maar ze was al snel tevreden met het resultaat.

Wist je dat …
- bijgelovige Tanzanianen geen dingen doorgeven of ontvangen via de linkerhand?
- Ines spontaan getrakteerd wordt op een lachsalvo als ze probeert een naam in het Swahili uit te spreken?
- Sanne heel creatief is in het verzinnen van smoesjes om haar gsm-nummer en e-mailadres toch maar niet te moeten geven aan Tanzaniaanse mannen?
- we 's avonds na een lange lesdag met (zoals gewoonlijk) veel verbeterwerk toch wel kunnen genieten van een (romantische) film?
- je hier in restaurants hete handdoeken krijgt om je handen te wassen voor het eten?
- de voedselbevoorrading op onze school gebeurt via ezel en kar?
- we het nog steeds niet beu zijn om enthousiaste kleuters van de school te begroeten met een 'high five' of 'nipetano' ( de tanzaniaanse versie van 'tikt em')?

7 tot 13 maart

Hallo iedereen,

Hier nog een berichtje uit het fantastische Tanzania. We amuseren ons hier nog steeds en ook het lesgeven wordt steeds leuker. We genieten allebei heel erg van de muzische lessen (wat voor Ines heel speciaal is, want lessen muziek zijn anders niet echt haar ding). De lessen sport blijven een grote uitdaging, vooral omdat we ons nu met een grote groep moeten verplaatsen naar het sportveld. Ons organisatietalent groeit hier elke dag. Het was wel jammer dat we tijdens de lessen sport op het sportveld gestoord werden door de leerlingen van Kalenga Primary School. We hebben dit probleem echter meteen besproken met één van de leerkrachten in Mapinduzi. Volgende week zou het probleem opgelost moeten zijn (we zijn toch echte gelukzakken hé). Eén nadeel aan de sportlessen: als we terug op school komen, zijn we allebei doodop!! Sport geven vraagt echt veel energie!

Omdat we de muzische lessen zo leuk vinden en omdat we nog steeds vraag krijgen van leerlingen uit jongere graden of we ook aan hen les willen geven, kwamen we op het idee om sport- en dansnamiddagen te organiseren. We willen enkele namiddagen organiseren waar we graad per graad de leerlingen iets aanleren van sport en/of dans. Dit wordt zeker een hele organisatie, maar we zien deze uitdaging zeker zitten. We houden jullie op de hoogte!

Ook het lesgeven in het Engels is iets wat we leuker en leuker beginnen te vinden. Ines heeft deze week een lessenreeks gegeven over de tenses. In het begin van de week zag ze dit niet goed zitten, want dit blijft toch een moeilijk onderwerp. Alles is echter goed verlopen en aan het einde van de week heeft ze een educatief spel gegeven rond dit onderwerp met het spelbord dat we vorig weekend gemaakt hadden. Dankzij een goede organisatie (hoe geef je een spel aan een klas met zoveel leerlingen?) waren de leerlingen heel enthousiast en was dit dan ook een geslaagde les!

Sanne had het deze week iets moeilijker met wiskunde. Tijdens de lessen zeiden de leerlingen steeds dat ze geen problemen hadden met het onderwerp en ook de oefeningen die ze maakten waren behoorlijk goed. Het grootste probleem was het kennen van de tafels. Vandaar dat ze ook besloten heeft om twee lessen de tafels opnieuw te herhalen op een speelse manier. De kleine toets die nadien gegeven werd, zag er goed uit. Helaas, toen ze op vrijdag een nieuw onderwerp wou beginnen, zeiden ongeveer 20 tot 30 kinderen dat ze het toch niet begrepen hadden. Dit is iets wat hier echt heel frustrerend is. We ondervinden allebei dat als we vragen aan de leerlingen of ze iets begrijpen, iedereen dolenthousiast ‘JA’ roept. Maar als er dan één leerling durft te zeggen dat hij of zij het niet begrijpt, dan gaan er meteen meerdere vingers in de lucht. We hebben dit probleem even besproken met andere leerkrachten en die zeiden ons dat dit hier een algemeen probleem is en dat dit niet alleen in Mapinduzi voorkomt. We blijven er dus op hameren dat de leerlingen moeten zeggen of ze iets begrepen hebben en Ines ondervond al een positief resultaat.

Op vrijdag waren we echt geschokt hoeveel stokslagen er uitgedeeld werden. We zagen in klas 4 dat iedereen in een lange rij moest gaan staan, één voor één moesten ze naar buiten en kregen ze een ferme tik op hun vingers. Er waren ook enkele leerlingen die van de school enkel mochten terugkeren als ze hun ouders meebrachten. Na een gesprek tussen de leerkracht en de ouders kreeg een van de ouders een stok om hun eigen kind te slaan. Zoiets kun je je bij ons echt niet inbeelden. Op zulke momenten kunnen we echt niet blijven zitten en verwijderen we ons even van dit gebeuren. De leerkrachten weten ondertussen al hoe wij tegenover al dit staan.

Soms moeten we alles even tijd geven om te bezinken en waar kan dat beter dan op Gangilonga Rock? Op woensdag zijn we met z’n tweetjes naar boven geweest, goed ingesmeerd en met een lakentje om op te liggen. We hadden dit idyllische plekje voor ons alleen en genoten met volle teugen van het fenomenale uitzicht en de zon, die na een tijdje toch wel heel warm was! We besloten dan maar om terug te keren. Toen we terug beneden kwamen, lag er nog een andere verrassing op ons te wachten. Beatrice, onze gastvrouw, was na haar werk naar de naaister geweest om onze Afrikaanse top en rok te halen. Het resultaat mag toch wel gezien worden. Er moeten nog enkele kleine aanpassingen gebeuren opdat alles echt gemakkelijk zou zitten en dan kunnen we in volledige Afrikaanse stijl naar school toe.

Dit weekend was ook alweer geslaagd. Op zaterdag zijn we in de voormiddag gaan informeren in het bureau van Dennis wat de kostprijs zou zijn van enkele dagen Zanzibar. We weten nu al dat dit een fantastische afsluiter van ons verblijf zal zijn! In de namiddag zijn we samen met Beatrice naar de markt geweest om inkopen te doen, want ’s avonds kwamen er gasten. We hielpen haar om een uitgebreide maaltijd klaar te maken. De gasten waren Amerikanen, goede vrienden van Dennis. Het werd een heel gezellige avond met een absoluut toppunt, vooral voor Ines. Onze Amerikaanse gasten hadden zelfgemaakte brownies mee! Overheerlijke chocolade, een echt feest in onze mond! We dachten even dat Ines zou flauwvallen als ze dit zag, maar ze genoot met volle teugen.

Op zondag dan even een iets moeilijker moment: we moesten afscheid nemen van Elizabeth. Ze besloot om terug te keren naar haar kinderen in Mafinga. We gaan haar zeker missen, haar en haar kookkunsten! Vanaf nu zullen we nog meer zelf ons eigen potje moeten koken. Hopelijk komt dat in orde!

Tot de volgende!

Wist je dat …

- de helft van de straten hier wegspoelt bij een hevige regenvlaag?

- het douchen met een emmer nog steeds een lastig karwei is?
- we nog steeds een wauw-gevoel hebben telkens als we op het balkon komen?
- Sanne zich nog niet heeft laten verleiden door frisdrank en Ines (tot voor het bezoek van de Amerikanen) zich nog niet heeft laten verleiden door chocolade? Daar zijn we toch wel trots op!
- we nog steeds niet gewoon zijn aan het vaak terugkerende beeld van mannen die handje in handje lopen? Dat is hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
- we ons heel gecharmeerd voelen als de leerlingen van onze school ons naroepen in de straten van Iringa? Teacher Ines en teacher Sanne (ze zeggen Sanee) klinken ons als muziek in de oren!

3 maart tot 6 maart

Hallo thuisfront!

Hier nog een berichtje vanuit het nog steeds prachtige Tanzania. De laatste 2 schooldagen verliepen goed. We beginnen al stilaan ons ritme te vinden. Flexibiliteit is hier wel echt een vereiste. Onze lessen werden al een aantal keren onderbroken door de gekste toestanden. Ines moest ook al 2 keer uit het niets lesgeven omdat een leerkracht doodgewoon niet kwam opdagen of zijn boeken was vergeten. Vrijdag gaven we allebei onze eerste sportles. We vertrokken met een bang hartje, want we vroegen ons af hoe het ooit zou lukken om een sportles te geven voor zo’n 100 leerlingen zonder dat die vol chaos verloopt. Dankzij een goede organisatie en een overdadig gebruik van ons fluitje verliep alles echter verbazend goed. We gaven een les met 2 grote, kleurrijke ballen (zie foto's) die we meebrachten vanuit België. De kinderen en leerkrachten waren heel enthousiast en we genoten echt van het lesgeven. We verlangen al tot we naar het grote sportveld kunnen volgende week!

We verlieten de school wat vroeger, want vrijdagnamiddag stond nog een bezoek gepland bij de privéschool waar Beatrice (onze gastmoeder) lesgeeft. Daar zagen we heel wat verschillen tussen een private school en gouvernement school. We mochten ook onmiddellijk in actie schieten. Onvoorbereid staken we dan snel nog maar een muzieklesje in elkaar. Afrika op zijn best!

Diezelfde dag nog informeerden we naar mogelijkheden om rond te trekken, want we willen natuurlijk ook wel iets zien van Afrika nu we zo ver gekomen zijn. De vele mogelijkheden deden ons alvast wegdromen! ’s Avonds aten we frietjes, kwestie van het weekend op een leuke manier in te zetten. Zaterdagvoormiddag werden we op een uiterst onaangename manier gewekt: voor de verandering eens niet door de kakelende haan, maar door een wenende Derek (de kleinste van de 2 zonen van Dennis en Beatrice). Als je op die manier wakker wordt,kan je je nauwelijks voorstellen dat hij anders zo koddig is. We besloten dan maar om een stevige effort te doen qua schoolwerk. We staken een educatief spel in elkaar en bereidden nog wat lessen voor. Daarna was het tijd voor ontspanning! We testten wat sportgerief uit met Sjalom en in de namiddag liet Sanne Afrikaanse vlechtjes leggen in haar haar. Dat leverde meteen een komisch zicht in het plaatselijke kapsalon.

Zondag besloten we, na alweer wat schoolwerk, ons weekend op een waardige manier af te sluiten met een bezoekje aan een toeristische trekpleister in Iringa. Na een helse klim kwamen we aan op de Gangilonga Rock. Het uitzicht was er ronduit fenomenaal! Het overtrof zelfs onze stoutste verwachtingen. We namen uitgebreid foto's en genoten van het zonnetje, dat na een hele mistige dag toch besloot om ons gelukkig te maken. Hier zullen we ongetwijfeld nog vaker komen om te relaxen. Hieronder wat sfeerfoto's!

Wist je dat …
- we in de private school van Beatrice het volgende motto tegenkwamen: "teachers are pilars of good education" Daar kunnen we ons volledig in vinden!
- ze de vrouw binnen een gezin hier steeds benoemen met mama en daaraan toegevoegd de naam van het oudste kind? Onze gastvrouw Beatrice wordt dus mama Sjaloom genoemd.

- we vrijdag de eerste echte hevige regenvlaag hebben meegemaakt? Het regenseizoen is hier blijkbaar veel droger dan andere jaren.
- de leerlingen hier als behendige aapjes klimmen in de bomen?
- we donderdag de eerste apen rondom het huis ontdekten?
- je hier in kapsalons vaak ook een manicure en pedicure kunt krijgen? Daarbij kun je kiezen tussen allerlei opzichtige en felle valse vinger- en teennagels.

- onze laatste hoop op enkele kilootjes kwijtspelen nu toch echt wel verdwenen is. Alles
wordt hier in de olie gegooid!