7 tot 13 maart

Hallo iedereen,

Hier nog een berichtje uit het fantastische Tanzania. We amuseren ons hier nog steeds en ook het lesgeven wordt steeds leuker. We genieten allebei heel erg van de muzische lessen (wat voor Ines heel speciaal is, want lessen muziek zijn anders niet echt haar ding). De lessen sport blijven een grote uitdaging, vooral omdat we ons nu met een grote groep moeten verplaatsen naar het sportveld. Ons organisatietalent groeit hier elke dag. Het was wel jammer dat we tijdens de lessen sport op het sportveld gestoord werden door de leerlingen van Kalenga Primary School. We hebben dit probleem echter meteen besproken met één van de leerkrachten in Mapinduzi. Volgende week zou het probleem opgelost moeten zijn (we zijn toch echte gelukzakken hé). Eén nadeel aan de sportlessen: als we terug op school komen, zijn we allebei doodop!! Sport geven vraagt echt veel energie!

Omdat we de muzische lessen zo leuk vinden en omdat we nog steeds vraag krijgen van leerlingen uit jongere graden of we ook aan hen les willen geven, kwamen we op het idee om sport- en dansnamiddagen te organiseren. We willen enkele namiddagen organiseren waar we graad per graad de leerlingen iets aanleren van sport en/of dans. Dit wordt zeker een hele organisatie, maar we zien deze uitdaging zeker zitten. We houden jullie op de hoogte!

Ook het lesgeven in het Engels is iets wat we leuker en leuker beginnen te vinden. Ines heeft deze week een lessenreeks gegeven over de tenses. In het begin van de week zag ze dit niet goed zitten, want dit blijft toch een moeilijk onderwerp. Alles is echter goed verlopen en aan het einde van de week heeft ze een educatief spel gegeven rond dit onderwerp met het spelbord dat we vorig weekend gemaakt hadden. Dankzij een goede organisatie (hoe geef je een spel aan een klas met zoveel leerlingen?) waren de leerlingen heel enthousiast en was dit dan ook een geslaagde les!

Sanne had het deze week iets moeilijker met wiskunde. Tijdens de lessen zeiden de leerlingen steeds dat ze geen problemen hadden met het onderwerp en ook de oefeningen die ze maakten waren behoorlijk goed. Het grootste probleem was het kennen van de tafels. Vandaar dat ze ook besloten heeft om twee lessen de tafels opnieuw te herhalen op een speelse manier. De kleine toets die nadien gegeven werd, zag er goed uit. Helaas, toen ze op vrijdag een nieuw onderwerp wou beginnen, zeiden ongeveer 20 tot 30 kinderen dat ze het toch niet begrepen hadden. Dit is iets wat hier echt heel frustrerend is. We ondervinden allebei dat als we vragen aan de leerlingen of ze iets begrijpen, iedereen dolenthousiast ‘JA’ roept. Maar als er dan één leerling durft te zeggen dat hij of zij het niet begrijpt, dan gaan er meteen meerdere vingers in de lucht. We hebben dit probleem even besproken met andere leerkrachten en die zeiden ons dat dit hier een algemeen probleem is en dat dit niet alleen in Mapinduzi voorkomt. We blijven er dus op hameren dat de leerlingen moeten zeggen of ze iets begrepen hebben en Ines ondervond al een positief resultaat.

Op vrijdag waren we echt geschokt hoeveel stokslagen er uitgedeeld werden. We zagen in klas 4 dat iedereen in een lange rij moest gaan staan, één voor één moesten ze naar buiten en kregen ze een ferme tik op hun vingers. Er waren ook enkele leerlingen die van de school enkel mochten terugkeren als ze hun ouders meebrachten. Na een gesprek tussen de leerkracht en de ouders kreeg een van de ouders een stok om hun eigen kind te slaan. Zoiets kun je je bij ons echt niet inbeelden. Op zulke momenten kunnen we echt niet blijven zitten en verwijderen we ons even van dit gebeuren. De leerkrachten weten ondertussen al hoe wij tegenover al dit staan.

Soms moeten we alles even tijd geven om te bezinken en waar kan dat beter dan op Gangilonga Rock? Op woensdag zijn we met z’n tweetjes naar boven geweest, goed ingesmeerd en met een lakentje om op te liggen. We hadden dit idyllische plekje voor ons alleen en genoten met volle teugen van het fenomenale uitzicht en de zon, die na een tijdje toch wel heel warm was! We besloten dan maar om terug te keren. Toen we terug beneden kwamen, lag er nog een andere verrassing op ons te wachten. Beatrice, onze gastvrouw, was na haar werk naar de naaister geweest om onze Afrikaanse top en rok te halen. Het resultaat mag toch wel gezien worden. Er moeten nog enkele kleine aanpassingen gebeuren opdat alles echt gemakkelijk zou zitten en dan kunnen we in volledige Afrikaanse stijl naar school toe.

Dit weekend was ook alweer geslaagd. Op zaterdag zijn we in de voormiddag gaan informeren in het bureau van Dennis wat de kostprijs zou zijn van enkele dagen Zanzibar. We weten nu al dat dit een fantastische afsluiter van ons verblijf zal zijn! In de namiddag zijn we samen met Beatrice naar de markt geweest om inkopen te doen, want ’s avonds kwamen er gasten. We hielpen haar om een uitgebreide maaltijd klaar te maken. De gasten waren Amerikanen, goede vrienden van Dennis. Het werd een heel gezellige avond met een absoluut toppunt, vooral voor Ines. Onze Amerikaanse gasten hadden zelfgemaakte brownies mee! Overheerlijke chocolade, een echt feest in onze mond! We dachten even dat Ines zou flauwvallen als ze dit zag, maar ze genoot met volle teugen.

Op zondag dan even een iets moeilijker moment: we moesten afscheid nemen van Elizabeth. Ze besloot om terug te keren naar haar kinderen in Mafinga. We gaan haar zeker missen, haar en haar kookkunsten! Vanaf nu zullen we nog meer zelf ons eigen potje moeten koken. Hopelijk komt dat in orde!

Tot de volgende!

Wist je dat …

- de helft van de straten hier wegspoelt bij een hevige regenvlaag?

- het douchen met een emmer nog steeds een lastig karwei is?
- we nog steeds een wauw-gevoel hebben telkens als we op het balkon komen?
- Sanne zich nog niet heeft laten verleiden door frisdrank en Ines (tot voor het bezoek van de Amerikanen) zich nog niet heeft laten verleiden door chocolade? Daar zijn we toch wel trots op!
- we nog steeds niet gewoon zijn aan het vaak terugkerende beeld van mannen die handje in handje lopen? Dat is hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
- we ons heel gecharmeerd voelen als de leerlingen van onze school ons naroepen in de straten van Iringa? Teacher Ines en teacher Sanne (ze zeggen Sanee) klinken ons als muziek in de oren!