28 februari tot 2 maart

Hallo iedereen,

Vandaag was onze eerste echte lesdag. We waren een beetje zenuwachtig, maar wat wil je als je voor een klas met meer dan 100 leerlingen moet staan. Sanne moest het eerste lesuur wiskunde geven, maar merkte toen ze in de klas kwam dat slechts de helft van de leerlingen aanwezig was. Na een korte kennismaking met de leerlingen die er wel waren, kon ze er pas aan beginnen. Dat was niet zo voordelig, want zowel Sanne als Ines merkten dat het lestempo hier veel lager ligt dan in België. Dit is hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat de leerlingen geen boeken hebben waarin ze mogen schrijven en dus alles van het bord moeten afschrijven. Dat wil ook zeggen dat wij hier alle oefeningen op het bord moeten schrijven. Je zou denken dat dit goed is voor ons bordschrift, maar helaas is hun handschrift hier helemaal anders dan het onze en passen we ons daar ook aan aan. We merkten ook al snel dat het verbeterwerk geen lachertje wordt (zo’n honderd schriften, je bent er wel een eindje mee zoet). Hoewel dit nu wat negatief klinkt, amuseren we ons echt wel. Het valt ons op dat de leerlingen heel beleefd zijn in de klas en ook de jongere kinderen willen ons voortdurend aanraken als we op de speelplaats passeren. Het woordje ‘mzungu’ klinkt ons al heel bekend in de oren. We krijgen ook regelmatig de vraag van leerlingen uit jongere graden of we ook aan hen les willen geven. Als we dat horen, smelten we helemaal weg en willen we dat zeker proberen. Ook tijdens de lessen muzische zijn de leerlingen heel enthousiast. Muziek en sport is iets wat hier niet zoveel gegeven wordt. De lessen worden dan ook heel positief onthaald, ook door de leerkrachten. Ze hebben zelfs speciaal aan ons gevraagd of we veel muziek wilden geven. We zijn dan ook de uitdaging aangegaan om een muzische leerlijn op te bouwen. We begonnen met het aanleren van de noten. Nu zullen we de moeilijkheidsgraad geleidelijk opbouwen. We willen wel zorgen voor variatie door ook enkele ritmische lessen op te stellen.



Woensdag zijn we gaan kijken naar het sportveld van een andere school, Kalenga Primary school. Het sportveld op onze school is nogal klein, vandaar dat we die verplaatsing zeker willen maken. Maar op weg naar het sportveld begonnen we allebei een beetje te panikeren als we ons uurwerk in het oog hielden. Het tochtje duurde 10 minuten. Als we dan bedachten dat we dit met een grote groep leerlingen moeten doen, op het veld nog snel enkele dingen moeten klaarleggen en dan nog een uitleg moeten geven … Er zou niet veel meer van onze lestijd (40 minuten) overblijven. Gelukkig kwam Ines met het voorstel om eventueel enkele wissels in het lesrooster door te voeren, zodat we allebei 1 keer in de week een les van tachtig minuten konden geven. Collins, de leerkracht die ons vergezelde, was daar meteen mee akkoord. Terug in Mapinduzi werd dit meteen geregeld (we boffen toch maar met zo’n school!). Nu afwachten tot de eerste les sport om te zie hoe die verloopt!

Tot de volgende!

Wist je dat …
- we toch even moesten slikken toen we het Afrikaanse systeem zagen van stellingen rond een huis (een hoop op maat afgesneden takken)?
- Ines spontaan applaus kreeg toen ze besloot een dansje te ontsteken in het midden van de drukke straten in Iringa op de tonen van (eindelijk!) een westers liedje?
- we na 2 weken nog altijd niet gewoon zijn aan de indringende zweetgeur die in de klaslokalen van de school hangt?
- gebakken bananen hier verdacht veel naar aardappelen smaken?
- het verbeterwerk in België in het niets verdwijnt als je het vergelijkt met het verbeterwerk hier in Mapinduzi?
- dat we hier echt leren om flexibel te zijn? ‘Teacher, will you come and teach us? The other teachers won’t come!’ ‘Okay, no problem. I just have to think what I can teach you!’
- dat we tijdens onze wandelingen ons toch soms afvragen waarom Dennis zijn huis net op het hoogste punt van Iringa wou zetten?