Week 21 tot 27 maart

Hallo iedereen

Hier alweer een weekverslag van wat er in ons Tanzaniaans leven allemaal gebeurt. De tijd gaat hier ontzettend snel! Gelukkig kunnen we van alle momenten genieten.

De schoolweek was behoorlijk druk. Na onze toets van vorige week hebben we besloten om remedial classes te geven. Op dinsdag- en woensdagnamiddag bleven we dus op school en gaven we twee keer een remediëring van 2 uur. De leerlingen werkten goed mee. Ines zag dat de oefeningen die ze nu gaf wel door veel leerlingen goed gemaakt werden en daar werd ze heel gelukkig om. Sanne merkte daarentegen alweer op dat de leerlingen met veel enthousiasme meewerkten in klas, maar volledig de mist in gingen als ze zelf oefeningen moesten maken. Volgende week moeten de leerlingen examens maken, dus we hopen dat onze remediëringslessen toch nuttig geweest zijn.

Normaal gingen we deze week ook beginnen met onze sportnamiddagen. Een eerste stond gepland op donderdagnamiddag. Op woensdag kregen we echter te horen dat die niet zou doorgaan, omdat er een soort feest gepland stond. In Mapinduzi waren er 5 Tanzaniaanse stagiaires aan het werk in de nursery klassen (kleuterklassen). Donderdag was hun laatste dag op school en dat werd in de namiddag gevierd. Met het volledige lerarenkorps zijn we naar een mooie locatie gereden waar we iets gegeten (frietjes met kip) en gedronken hebben. De leerkrachten hebben de stagiaires daar uitgebreid bedankt. Toen we dit zagen, waren we toch wel een beetje jaloers. In België is het de gewoonte dat de stagiaires de school bedanken en niet omgekeerd. Het was wel een leuke ervaring om alle leerkrachten samen te zien buiten de schoolmuren. Het lijkt ons echt een goed team dat graag eens plezier maakt. Tijdens deze uitstap kregen we te horen dat ze ook zoiets zullen plannen als wij vertrekken. We denken er nog niet graag aan, maar zijn toch wat nieuwsgierig.

Onze tweede sportnamiddag stond gepland op vrijdag. We hadden ons materiaal en onze boterhammen mee naar de school, maar kregen daar te horen dat ook die sportnamiddag niet kon doorgaan. De leerlingen moesten namelijk meehelpen om alles klaar te zetten voor de examens van volgende week. De klassen werden anders ingedeeld en iedereen kreeg al zijn plaats. Wij zullen ook elk een klas krijgen waar we toezicht moeten houden. We vragen ons af hoe dat allemaal zal verlopen.

Dit weekend stond er een trip naar Kibebe gepland. We zouden daar het hele weekend doorbrengen samen met onze gastfamilie. Helaas, zoals we het hier al een beetje gewoon zijn, kon dit niet doorgaan. Dennis moest onverwacht naar Dar es Salaam, maar hij beloofde ons dat we volgend weekend zullen gaan. Dit moeten we wel nog afwachten…

Omdat dit kleine reisje niet kon doorgaan en we wel zin hadden in een uitstap zijn we vrijdag na school naar het kantoor van Dennis geweest. Daar regelden we een trip naar Ismila Stone Age Site. Zaterdagmorgen kwam een busje om 10 voor 8 (10 minuten te vroeg, dus het was met haast en spoed) ons ophalen om ons naar Ismila te brengen. Daar kregen we een rondleiding van een gids. Het was er fenomenaal, vooral omdat we daar maar met vier mensen aan het wandelen waren. In Europa zou zoiets overbevolkt zijn van de toeristen, maar hier heb je daar helemaal geen last van. We konden met volle teugen genieten van de zandstenen zuilen en de mooie natuur. Wel merkwaardig wat de natuur toch teweeg kan brengen. Het was weer zo’n moment waar Ines zich nietig voelde. Na een wandeling van ongeveer een uur kwamen we terug bij het beginpunt. We bedankten de gids, stapten in het busje en rond 10u30 waren we opnieuw thuis (jaja, het voelt echt aan als thuis). Daar hebben we nog wat genoten van de zon. In de namiddag zijn we nog eens naar het centrum geweest en gingen we nogmaals op zoek naar leuke Afrikaanse stoffen. Zondag was een rustige dag en werkten we nog wat verder aan onze schoolopdrachten.

Tot de volgende!

Wist je dat:

- je na een hevige regenbui soms een hele omweg moet maken omdat de putten in de weg te groot zijn om met een auto over te rijden?

- we allebei gezondigd hebben? Sanne dronk donderdagnamiddag een 7 UP en Ines kocht een reep chocolade. Gelukkig smaakte het ons zo goed dat we het helemaal niet erg vinden eens gezondigd te hebben!

- een dala dala busje toch niet echt ons ding is? Na een rit van 10 minuten voelde Ines zich toch niet zo lekker.

- we heel erg ons best doen om het Tanzaniaans volkslied te leren?

- Samsonliedjes het verbeterwerk toch wel heel wat lichter maken?

- overbodige spaties verwijderen uit een blogbericht erg moeilijk is?

14 tot 20 maart

Mambo!

Deze keer (Hoe kan het ook anders?) alweer een Afrikaanse lesweek op het programma. We hebben nu echt wel onze draai gevonden. We trekken een paar keer per week de stad in om onze boodschappen te doen en we kunnen nu toch wel zeggen dat we het groeten in Swahili beheersen. We beginnen onze klas ook geleidelijk aan beter te kennen, wat heel moeilijk is met zo’n groot aantal leerlingen in je klas. Het is echt nodig om individueel gegevens bij te houden op de ellenlange klassenlijsten anders behoud je echt geen overzicht.


We werkten deze week in vocational skills rond beeldopvoeding. Een echte uitdaging met zo’n 100 leerlingen in je klas en zo goed als geen beschikbaar materiaal. Onze creativiteit komt hier ten volle tot ontwikkeling. We besloten om aan de slag te gaan met een minimum aan materiaal: papier en potlood. De leerlingen moesten via een bepaalde techniek tot verschillende oppervlakken komen die ze vervolgens moesten invullen met allerlei structuren. Op de foto’s zie je het resultaat. Het was een plezier om de leerlingen enthousiast bezig te zien, hoewel sommigen toch wel wat moeite hadden om creatief bezig te zijn. Je ziet dat dergelijke activiteiten hier niet vaak aan bod komen. In sport deden we een spelles ingekaderd in een reis rond de wereld. Opnieuw dezelfde ondervinding als vorige week: superenthousiaste leerlingen, maar na deze lessen zijn we allebei kapot! Wat de leerlingen ook heel enthousiast maakte, was het uitdelen van de voetbaltruitjes (waarvoor dank) die we meebrachten vanuit België.

Deze week was tevens de week waarin we de typische alles-op-het-gemak-cultuur aan de lijve ondervonden. We vertrokken woensdag om 13u30 naar de stad om boodschappen te doen. Voor we aan de boodschappen begonnen, moesten we wachten op onze gastvrouw. Samen met haar deden we 4,5 uur over een aantal boodschappen die we normaal vlot in 1 uur kunnen doen. We zijn er ook gewoon aan geraakt dat als Beatrice ons zegt dat we 14uur naar stad trekken, we er best 2 uurtjes bij rekenen. Hetzelfde voor onze tussentijdse evaluatie. We gaven de formulieren begin deze week af en, hoewel we er verschillende keren om vroegen, zullen we ze pas maandag terugkrijgen. Afrika boven! We voelen ons echt goed op de school. We beseffen dat we geluk hebben dat onze vernieuwende ideeën en initiatieven steeds enthousiast worden onthaald, zowel door de leerkrachten als de leerlingen. Zo werkten we deze week wat ideeën uit voor de muzische en sportnamiddagen. In elke graad mogen we een namiddag uitwerken. Vanaf volgende week beginnen we eraan. We hebben er ongelooflijk veel zin in! We beseffen dat het weer veel energie in beslag zal nemen, maar de blije gezichten van de leerlingen zullen alles ongetwijfeld weer de moeite waard maken. We hebben deze week ook de in België alom bekende bewegingstussendoortjes geïntroduceerd, tot groot jolijt van onze leerlingen.

Vrijdag werd onze schoolweek op een uiterst aangename manier afgesloten. Onze leerlingen demonstreerden Afrikaanse dansen en al hun andere kunsten. We stonden werkelijk versteld van hun ritmegevoel en de acrobatische flikflaks en salto’s. Enkele sfeerbeelden op de foto’s hierboven. Ze verwenden ons ook met een fantastisch liedje: teacher Sanne, teacher Ines, I want to show show show teacher Ines, teacher Sanne what a wonder you are!

Zaterdagvoormiddag gaven we een test over de lesonderwerpen die we de voorbije weken aan bod lieten komen. Door de regen werd de toets een uurtje uitgesteld. Zelfs dan was maar ¾ van de leerlingen aanwezig. De rest bleef simpelweg thuis. Alweer een staaltje van het echte Afrika. De resultaten waren toch wat teleurstellend. Daarom besloten we het er eens goed van te nemen. We gingen op zoek naar een plaats (lees: een orthodoxe kerk!) waar ze hamburgers verkochten. Toen we er aankwamen, bleek die gesloten te zijn. Gelukkig hadden we ons er alweer mentaal op voorbereid. Na een kort telefoontje met onze gastvader Dennis, vonden we een idyllisch restaurantje. Daar aten we een overheerlijke pizza en genoten we van de rust. Bij deze hebben we ook een beetje gevierd dat we hier al een maand zijn. Zondag gingen we nog eens mee naar de mis. De zangkwaliteiten van het koor blijft ons toch verbazen! In de namiddag liet Sanne haar haar alweer kappen in een Afrikaanse haarstijl. Deze keer ging ze voor een echte rasta-look inclusief vals haar. In het begin voelde het wat onwennig aan, maar ze was al snel tevreden met het resultaat.

Wist je dat …
- bijgelovige Tanzanianen geen dingen doorgeven of ontvangen via de linkerhand?
- Ines spontaan getrakteerd wordt op een lachsalvo als ze probeert een naam in het Swahili uit te spreken?
- Sanne heel creatief is in het verzinnen van smoesjes om haar gsm-nummer en e-mailadres toch maar niet te moeten geven aan Tanzaniaanse mannen?
- we 's avonds na een lange lesdag met (zoals gewoonlijk) veel verbeterwerk toch wel kunnen genieten van een (romantische) film?
- je hier in restaurants hete handdoeken krijgt om je handen te wassen voor het eten?
- de voedselbevoorrading op onze school gebeurt via ezel en kar?
- we het nog steeds niet beu zijn om enthousiaste kleuters van de school te begroeten met een 'high five' of 'nipetano' ( de tanzaniaanse versie van 'tikt em')?

7 tot 13 maart

Hallo iedereen,

Hier nog een berichtje uit het fantastische Tanzania. We amuseren ons hier nog steeds en ook het lesgeven wordt steeds leuker. We genieten allebei heel erg van de muzische lessen (wat voor Ines heel speciaal is, want lessen muziek zijn anders niet echt haar ding). De lessen sport blijven een grote uitdaging, vooral omdat we ons nu met een grote groep moeten verplaatsen naar het sportveld. Ons organisatietalent groeit hier elke dag. Het was wel jammer dat we tijdens de lessen sport op het sportveld gestoord werden door de leerlingen van Kalenga Primary School. We hebben dit probleem echter meteen besproken met één van de leerkrachten in Mapinduzi. Volgende week zou het probleem opgelost moeten zijn (we zijn toch echte gelukzakken hé). Eén nadeel aan de sportlessen: als we terug op school komen, zijn we allebei doodop!! Sport geven vraagt echt veel energie!

Omdat we de muzische lessen zo leuk vinden en omdat we nog steeds vraag krijgen van leerlingen uit jongere graden of we ook aan hen les willen geven, kwamen we op het idee om sport- en dansnamiddagen te organiseren. We willen enkele namiddagen organiseren waar we graad per graad de leerlingen iets aanleren van sport en/of dans. Dit wordt zeker een hele organisatie, maar we zien deze uitdaging zeker zitten. We houden jullie op de hoogte!

Ook het lesgeven in het Engels is iets wat we leuker en leuker beginnen te vinden. Ines heeft deze week een lessenreeks gegeven over de tenses. In het begin van de week zag ze dit niet goed zitten, want dit blijft toch een moeilijk onderwerp. Alles is echter goed verlopen en aan het einde van de week heeft ze een educatief spel gegeven rond dit onderwerp met het spelbord dat we vorig weekend gemaakt hadden. Dankzij een goede organisatie (hoe geef je een spel aan een klas met zoveel leerlingen?) waren de leerlingen heel enthousiast en was dit dan ook een geslaagde les!

Sanne had het deze week iets moeilijker met wiskunde. Tijdens de lessen zeiden de leerlingen steeds dat ze geen problemen hadden met het onderwerp en ook de oefeningen die ze maakten waren behoorlijk goed. Het grootste probleem was het kennen van de tafels. Vandaar dat ze ook besloten heeft om twee lessen de tafels opnieuw te herhalen op een speelse manier. De kleine toets die nadien gegeven werd, zag er goed uit. Helaas, toen ze op vrijdag een nieuw onderwerp wou beginnen, zeiden ongeveer 20 tot 30 kinderen dat ze het toch niet begrepen hadden. Dit is iets wat hier echt heel frustrerend is. We ondervinden allebei dat als we vragen aan de leerlingen of ze iets begrijpen, iedereen dolenthousiast ‘JA’ roept. Maar als er dan één leerling durft te zeggen dat hij of zij het niet begrijpt, dan gaan er meteen meerdere vingers in de lucht. We hebben dit probleem even besproken met andere leerkrachten en die zeiden ons dat dit hier een algemeen probleem is en dat dit niet alleen in Mapinduzi voorkomt. We blijven er dus op hameren dat de leerlingen moeten zeggen of ze iets begrepen hebben en Ines ondervond al een positief resultaat.

Op vrijdag waren we echt geschokt hoeveel stokslagen er uitgedeeld werden. We zagen in klas 4 dat iedereen in een lange rij moest gaan staan, één voor één moesten ze naar buiten en kregen ze een ferme tik op hun vingers. Er waren ook enkele leerlingen die van de school enkel mochten terugkeren als ze hun ouders meebrachten. Na een gesprek tussen de leerkracht en de ouders kreeg een van de ouders een stok om hun eigen kind te slaan. Zoiets kun je je bij ons echt niet inbeelden. Op zulke momenten kunnen we echt niet blijven zitten en verwijderen we ons even van dit gebeuren. De leerkrachten weten ondertussen al hoe wij tegenover al dit staan.

Soms moeten we alles even tijd geven om te bezinken en waar kan dat beter dan op Gangilonga Rock? Op woensdag zijn we met z’n tweetjes naar boven geweest, goed ingesmeerd en met een lakentje om op te liggen. We hadden dit idyllische plekje voor ons alleen en genoten met volle teugen van het fenomenale uitzicht en de zon, die na een tijdje toch wel heel warm was! We besloten dan maar om terug te keren. Toen we terug beneden kwamen, lag er nog een andere verrassing op ons te wachten. Beatrice, onze gastvrouw, was na haar werk naar de naaister geweest om onze Afrikaanse top en rok te halen. Het resultaat mag toch wel gezien worden. Er moeten nog enkele kleine aanpassingen gebeuren opdat alles echt gemakkelijk zou zitten en dan kunnen we in volledige Afrikaanse stijl naar school toe.

Dit weekend was ook alweer geslaagd. Op zaterdag zijn we in de voormiddag gaan informeren in het bureau van Dennis wat de kostprijs zou zijn van enkele dagen Zanzibar. We weten nu al dat dit een fantastische afsluiter van ons verblijf zal zijn! In de namiddag zijn we samen met Beatrice naar de markt geweest om inkopen te doen, want ’s avonds kwamen er gasten. We hielpen haar om een uitgebreide maaltijd klaar te maken. De gasten waren Amerikanen, goede vrienden van Dennis. Het werd een heel gezellige avond met een absoluut toppunt, vooral voor Ines. Onze Amerikaanse gasten hadden zelfgemaakte brownies mee! Overheerlijke chocolade, een echt feest in onze mond! We dachten even dat Ines zou flauwvallen als ze dit zag, maar ze genoot met volle teugen.

Op zondag dan even een iets moeilijker moment: we moesten afscheid nemen van Elizabeth. Ze besloot om terug te keren naar haar kinderen in Mafinga. We gaan haar zeker missen, haar en haar kookkunsten! Vanaf nu zullen we nog meer zelf ons eigen potje moeten koken. Hopelijk komt dat in orde!

Tot de volgende!

Wist je dat …

- de helft van de straten hier wegspoelt bij een hevige regenvlaag?

- het douchen met een emmer nog steeds een lastig karwei is?
- we nog steeds een wauw-gevoel hebben telkens als we op het balkon komen?
- Sanne zich nog niet heeft laten verleiden door frisdrank en Ines (tot voor het bezoek van de Amerikanen) zich nog niet heeft laten verleiden door chocolade? Daar zijn we toch wel trots op!
- we nog steeds niet gewoon zijn aan het vaak terugkerende beeld van mannen die handje in handje lopen? Dat is hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld.
- we ons heel gecharmeerd voelen als de leerlingen van onze school ons naroepen in de straten van Iringa? Teacher Ines en teacher Sanne (ze zeggen Sanee) klinken ons als muziek in de oren!

3 maart tot 6 maart

Hallo thuisfront!

Hier nog een berichtje vanuit het nog steeds prachtige Tanzania. De laatste 2 schooldagen verliepen goed. We beginnen al stilaan ons ritme te vinden. Flexibiliteit is hier wel echt een vereiste. Onze lessen werden al een aantal keren onderbroken door de gekste toestanden. Ines moest ook al 2 keer uit het niets lesgeven omdat een leerkracht doodgewoon niet kwam opdagen of zijn boeken was vergeten. Vrijdag gaven we allebei onze eerste sportles. We vertrokken met een bang hartje, want we vroegen ons af hoe het ooit zou lukken om een sportles te geven voor zo’n 100 leerlingen zonder dat die vol chaos verloopt. Dankzij een goede organisatie en een overdadig gebruik van ons fluitje verliep alles echter verbazend goed. We gaven een les met 2 grote, kleurrijke ballen (zie foto's) die we meebrachten vanuit België. De kinderen en leerkrachten waren heel enthousiast en we genoten echt van het lesgeven. We verlangen al tot we naar het grote sportveld kunnen volgende week!

We verlieten de school wat vroeger, want vrijdagnamiddag stond nog een bezoek gepland bij de privéschool waar Beatrice (onze gastmoeder) lesgeeft. Daar zagen we heel wat verschillen tussen een private school en gouvernement school. We mochten ook onmiddellijk in actie schieten. Onvoorbereid staken we dan snel nog maar een muzieklesje in elkaar. Afrika op zijn best!

Diezelfde dag nog informeerden we naar mogelijkheden om rond te trekken, want we willen natuurlijk ook wel iets zien van Afrika nu we zo ver gekomen zijn. De vele mogelijkheden deden ons alvast wegdromen! ’s Avonds aten we frietjes, kwestie van het weekend op een leuke manier in te zetten. Zaterdagvoormiddag werden we op een uiterst onaangename manier gewekt: voor de verandering eens niet door de kakelende haan, maar door een wenende Derek (de kleinste van de 2 zonen van Dennis en Beatrice). Als je op die manier wakker wordt,kan je je nauwelijks voorstellen dat hij anders zo koddig is. We besloten dan maar om een stevige effort te doen qua schoolwerk. We staken een educatief spel in elkaar en bereidden nog wat lessen voor. Daarna was het tijd voor ontspanning! We testten wat sportgerief uit met Sjalom en in de namiddag liet Sanne Afrikaanse vlechtjes leggen in haar haar. Dat leverde meteen een komisch zicht in het plaatselijke kapsalon.

Zondag besloten we, na alweer wat schoolwerk, ons weekend op een waardige manier af te sluiten met een bezoekje aan een toeristische trekpleister in Iringa. Na een helse klim kwamen we aan op de Gangilonga Rock. Het uitzicht was er ronduit fenomenaal! Het overtrof zelfs onze stoutste verwachtingen. We namen uitgebreid foto's en genoten van het zonnetje, dat na een hele mistige dag toch besloot om ons gelukkig te maken. Hier zullen we ongetwijfeld nog vaker komen om te relaxen. Hieronder wat sfeerfoto's!

Wist je dat …
- we in de private school van Beatrice het volgende motto tegenkwamen: "teachers are pilars of good education" Daar kunnen we ons volledig in vinden!
- ze de vrouw binnen een gezin hier steeds benoemen met mama en daaraan toegevoegd de naam van het oudste kind? Onze gastvrouw Beatrice wordt dus mama Sjaloom genoemd.

- we vrijdag de eerste echte hevige regenvlaag hebben meegemaakt? Het regenseizoen is hier blijkbaar veel droger dan andere jaren.
- de leerlingen hier als behendige aapjes klimmen in de bomen?
- we donderdag de eerste apen rondom het huis ontdekten?
- je hier in kapsalons vaak ook een manicure en pedicure kunt krijgen? Daarbij kun je kiezen tussen allerlei opzichtige en felle valse vinger- en teennagels.

- onze laatste hoop op enkele kilootjes kwijtspelen nu toch echt wel verdwenen is. Alles
wordt hier in de olie gegooid!

28 februari tot 2 maart

Hallo iedereen,

Vandaag was onze eerste echte lesdag. We waren een beetje zenuwachtig, maar wat wil je als je voor een klas met meer dan 100 leerlingen moet staan. Sanne moest het eerste lesuur wiskunde geven, maar merkte toen ze in de klas kwam dat slechts de helft van de leerlingen aanwezig was. Na een korte kennismaking met de leerlingen die er wel waren, kon ze er pas aan beginnen. Dat was niet zo voordelig, want zowel Sanne als Ines merkten dat het lestempo hier veel lager ligt dan in België. Dit is hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat de leerlingen geen boeken hebben waarin ze mogen schrijven en dus alles van het bord moeten afschrijven. Dat wil ook zeggen dat wij hier alle oefeningen op het bord moeten schrijven. Je zou denken dat dit goed is voor ons bordschrift, maar helaas is hun handschrift hier helemaal anders dan het onze en passen we ons daar ook aan aan. We merkten ook al snel dat het verbeterwerk geen lachertje wordt (zo’n honderd schriften, je bent er wel een eindje mee zoet). Hoewel dit nu wat negatief klinkt, amuseren we ons echt wel. Het valt ons op dat de leerlingen heel beleefd zijn in de klas en ook de jongere kinderen willen ons voortdurend aanraken als we op de speelplaats passeren. Het woordje ‘mzungu’ klinkt ons al heel bekend in de oren. We krijgen ook regelmatig de vraag van leerlingen uit jongere graden of we ook aan hen les willen geven. Als we dat horen, smelten we helemaal weg en willen we dat zeker proberen. Ook tijdens de lessen muzische zijn de leerlingen heel enthousiast. Muziek en sport is iets wat hier niet zoveel gegeven wordt. De lessen worden dan ook heel positief onthaald, ook door de leerkrachten. Ze hebben zelfs speciaal aan ons gevraagd of we veel muziek wilden geven. We zijn dan ook de uitdaging aangegaan om een muzische leerlijn op te bouwen. We begonnen met het aanleren van de noten. Nu zullen we de moeilijkheidsgraad geleidelijk opbouwen. We willen wel zorgen voor variatie door ook enkele ritmische lessen op te stellen.



Woensdag zijn we gaan kijken naar het sportveld van een andere school, Kalenga Primary school. Het sportveld op onze school is nogal klein, vandaar dat we die verplaatsing zeker willen maken. Maar op weg naar het sportveld begonnen we allebei een beetje te panikeren als we ons uurwerk in het oog hielden. Het tochtje duurde 10 minuten. Als we dan bedachten dat we dit met een grote groep leerlingen moeten doen, op het veld nog snel enkele dingen moeten klaarleggen en dan nog een uitleg moeten geven … Er zou niet veel meer van onze lestijd (40 minuten) overblijven. Gelukkig kwam Ines met het voorstel om eventueel enkele wissels in het lesrooster door te voeren, zodat we allebei 1 keer in de week een les van tachtig minuten konden geven. Collins, de leerkracht die ons vergezelde, was daar meteen mee akkoord. Terug in Mapinduzi werd dit meteen geregeld (we boffen toch maar met zo’n school!). Nu afwachten tot de eerste les sport om te zie hoe die verloopt!

Tot de volgende!

Wist je dat …
- we toch even moesten slikken toen we het Afrikaanse systeem zagen van stellingen rond een huis (een hoop op maat afgesneden takken)?
- Ines spontaan applaus kreeg toen ze besloot een dansje te ontsteken in het midden van de drukke straten in Iringa op de tonen van (eindelijk!) een westers liedje?
- we na 2 weken nog altijd niet gewoon zijn aan de indringende zweetgeur die in de klaslokalen van de school hangt?
- gebakken bananen hier verdacht veel naar aardappelen smaken?
- het verbeterwerk in België in het niets verdwijnt als je het vergelijkt met het verbeterwerk hier in Mapinduzi?
- dat we hier echt leren om flexibel te zijn? ‘Teacher, will you come and teach us? The other teachers won’t come!’ ‘Okay, no problem. I just have to think what I can teach you!’
- dat we tijdens onze wandelingen ons toch soms afvragen waarom Dennis zijn huis net op het hoogste punt van Iringa wou zetten?