24 tot 27 februari

Mambo!

Donderdag en vrijdag stond alweer een stevige portie observeren op ons programma. Toen we donderdagmorgen bij onze school aankwamen, was het toch even slikken. Alle leerlingen stonden in rechte, horizontale rijen. Onder tromgeroffel was er hygiënecontrole. Dit gebeurt elke maandag en donderdag. Enkele leerkrachten gaan dan rond om te controleren of iedereen zijn tanden heeft gepoetst, zijn haren heeft gekamd… Als dit niet zo is, krijgen ze een tik met de stok. Toen we subtiel eens polsten naar dit hele gebeuren, kregen we te horen dat dit nodig is omdat er kinderen zitten uit allerlei milieus. Velen hebben nooit geleerd hoe ze zichzelf hygiënisch kunnen onderhouden. Naast dit voorval vielen ons de volgende zaken op:

- Het niveau van lesgeven is hier niet te onderschatten. Heel wat leerstof in aardrijkskunde, geschiedenis, wiskunde wordt bij ons pas in het middelbaar aangeleerd.
- Het lestempo daarentegen ligt vrij laag. Zo kan een les wiskunde gevuld worden met slechts 10 oefeningen.
- Er gaat veel tijd verloren met het overschrijven van de oefeningen aan het bord.
- De leerlingen in de hoogste graden spreken al goed Engels.
- Wanneer de leerkracht de klas binnenkomt, staan alle leerlingen
recht en drammen ze steeds hetzelfde rijtje af om de leerkracht te groeten.
- Als leerlingen antwoord geven op een vraag, staan ze altijd recht.
- We ondervonden toch enkele keren het clichébeeld van Afrika. Zo had Ines donderdag duidelijke afspraken gemaakt over het lesgeven van muzische en sport met haar mentor: wanneer, wat, hoe … Vrijdagmorgen kwam de leerkacht echter de klas binnen met de mededeling dat ze niets had voorbereid omdat ze dacht dat Ines al zou lesgeven. De les bestond uit een herhaling van iets dat allesbehalve op muzische opvoeding leek: de soorten letters van het alfabet. Na een tijdje besloten we dan maar om samen de kinderen kennis te laten maken met hoe wij kleine letters en hoofdletters schrijven. Ons schoolschrift lijkt namelijk helemaal niet op hun schoolschrift. Dat werd met veel enthousiasme onthaald. We kregen onmiddellijk zin om er maandag in te vliegen! Een ander voorbeeld is dat wanneer Sanne een les 'vocational skills' wou gaan observeren in klas 7, ze tot de ontdekking kwam dat er helemaal geen les werd gegeven. De leerkracht had voor die dag niets voorbereid.


Toen was het weekend aangebroken. We kunnen bijna niet geloven dat we hier al een week zijn. We voelen ons hier al helemaal thuis. Vrijdagavond hielpen we opnieuw met koken. Dat was meteen de eerste keer dat Sanne een kokosnoot raspte. Ines probeerde tot middernacht om foto’s te zetten op de blog onder het motto ‘Ik heb alle tijd en geduld van de wereld!’, want zonder geduld kom je hier niet zo ver. Zaterdagmorgen begon Sanne al onmiddellijk dolenthousiast met het uitproberen van een Tanzaniaans gerecht dat wel opvallend veel op onze pannenkoeken lijkt. Ines hield zich een beetje afzijdig wegens ochtendhumeur. Toen er even later chapati werd geserveerd als ontbijt, was ze er echter als de kippen bij. De rest van de dag vulden we met schoolwerk en het halen van onze Afrikaanse rokken. Daarna besloten we opnieuw ons beste kookbeentje voor te zetten, en alweer waren we tevreden met het resultaat. Zondagmorgen was er geen brood, dus besloot Ines deze keer pannenkoeken te maken. We hoopten in de namiddag Gangilonga Rock te bezoeken. Van daarop heb je een prachtig uitzicht over Iringa, maar een fikse opflakkering van het regenseizoen liet dit niet toe. Dan was er in ons hoofd jammergenoeg plaats voor zorgen over hoe we muzische lessen en sportlessen zullen organiseren voor 112 leerlingen. Dat het een uitdaging wordt, is nog zacht uitgedrukt... Morgen onze eerste lesdag, spannend! Brand maar een kaarsje voor ons!














Vele warme groetjes vanuit het prachtige Tanzania!

Wist je dat …
- Ines zich toch wel ongelooflijk in haar element voelde toen ze een crêpe nutella bricoleerde met de chapati.
- Sanne zich al heeft ontpopt tot sterrenlezer.
- we hier in Afrika allebei al de gekste dingen hebben gedroomd?
- we toch nog wat moeten wennen aan het vroege opstaan?
- de naam Sanne hier extreem moeilijk uit te spreken is?
- we het toch wel vreemd vinden dat allerlei kleurrijke matrassen een vast item zijn in het straatbeeld van Iringa?
- we toch wel een beetje sadistisch lachen als we onder ons muskietennet liggen en een mug zien passeren.
- Ines toch niet zo handig is in het pellen van een ananas?
- we hier het lekkerste (verse) vruchtensap ooit hebben ontdekt: een combinatie van ananas, mango en passievruchten!
- kokosmelk bij gestoofde erwtjes overheerlijk is?

23 februari: bezoek aan Kibebe

Hallo iedereen

We zijn hier nu al enkele dagen en al druk in de weer met het voorbereiden van onze stage. Maar dat wil niet zeggen dat we geen tijd meer maken voor andere dingen. Zo zijn we vandaag samen met onze gastheer Dennis naar Kibebe geweest, het dorp waar we normaal zouden verblijven en les zouden geven. Na een rit van ongeveer drie kwartier kwamen we aan bij het kantoor van de chairman, de 'burgemeester' van het dorp. Hij vertelde ons wat over Kibebe en nam ons mee naar de school waar we oorspronkelijk zouden stage lopen. Daar moesten we toch even slikken. Sommige gebouwen stonden op instorten, de kleuterklassen zaten uit pure noodzaak in de kerk, er waren heel weinig boeken, de leerlingen zaten met 4 tot 6 op een bank waar je best met 3 op zit, er waren geen toiletten, geen water, ... Je kan deze school echt niet vergelijken met Mapinduzi primary school, onze stageschool. Daarom willen we er alles aan doen om deze school te helpen. Dankzij jullie steun op het kippenfestijn en alle schenkingen zal dit ons zeker lukken. We kregen een lijst met wat er het hoogst nodig is en zullen dit samen met onze gastheer bespreken. Wat we juist doen, zullen jullie zeker nog kunnen lezen op onze blog.

Terwijl we in Kibebe waren, zijn we eens een kijkje gaan nemen naar de oude verblijfplaats van onze Belgische contactpersonen Tony en Ingrid en naar de plaats waar we normaal zouden verblijven. Het uitzicht was er overal prachtig en Sanne vond het wel spijtig dat we daar niet konden verblijven en kennis maken met iedereen. Helaas kan de plaatselijke bevolking te weinig Engels en zou het onmogelijk zijn om onze schoolopdrachten daar uit te voeren. Dit deed ons toch nog eens beseffen hoe gelukkig we zijn dat we in Iringa mogen verblijven bij ons tof gastgezin. Het is nu de rest van de week goed voorbereiden, zodat we er maandag met volle moed aan kunnen beginnen.

Tot de volgende!

Wist je dat ...
- de kasseiwegen in Brugge helemaal niet meer zo vervelend lijken als je met de wagen naar Kibebe geweest bent?
- terwijl ze de vlaggetjes aan het afhalen was, Ines met al haar enthousiasme door een stoel gezakt is?
- Ines 's avonds moeite heeft met spreken?

21 en 22 februari

Maandag was de grote dag aangebroken! Het eerste bezoek aan de Mapinduzi Primary School, de school waar wij 3 maanden zullen lesgeven.

We waren heel erg benieuwd en hoopten dat alles goed zou verlopen. Eenmaal daar aangekomen, waren we aangenaam verrast. We werden zeer vriendelijk ontvangen. Na wat algemene uitleg over de school, kregen we een uitgebreide rondleiding. De school begint 7u50 en eindigt 13u30. De school bestaat uit een afdeling ‘pre-school’ en ‘primary school’. In de primary school zitten zo’n 700 leerlingen verspreid over 7 klassen. Dat betekent (Hou je vast!) zo’n 100 leerlingen per klas! Tijdens de rondleiding keken we dan ook onze ogen uit naar het grote aantal leerlingen in de kleine klassen. Dat wordt meteen één van onze grootste uitdagingen tijdens het lesgeven. Alle kinderen waren wel zeer beleefd en hingen aan onze lippen toen we onszelf voorstelden. Tijdens de 3 maanden zullen we afwisselend verantwoordelijk zijn voor Engels, wiskunde, muzische opvoeding en sport. We zien het al helemaal zitten! We spraken af dat we de eerste week gaan observeren, behalve woensdag. Dan staat een uitgebreid bezoek aan Kibebe op de agenda, het dorpje en het schooltje waar we aanvankelijk zouden lesgeven.

Dinsdag was een speciale dag voor Sanne. Je wordt maar één keer ‘ishirina na moja’ (21) in Tanzania! Ines stond midden in de nacht op om het huis te decoreren met de nodige versiering. Na een stevig ontbijt (inclusief Nutella) wandelden we richting stageschool. Bij het observeren viel ons op dat de leerlingen echt wel leergierig zijn. Het niveau van onderwijs is zeker niet te onderschatten! Voor de lessen Engels en wiskunde zullen we ons zeer goed moeten voorbereiden. In de namiddag gingen we samen met onze gastvrouw Beatrice op zoek naar leuke Afrikaanse stoffen. Daarna trokken we naar de kleermaker om er Afrikaanse outfits van te laten maken. Sanne en ik besloten om te koken voor ons gastgezin. We verbaasden onszelf en serveerden lekkere spaghetti. Na de geslaagde Afrikaanse verjaardag van Sanne kropen we moe maar tevreden in ons bedje.

Wist je dat …
- Ines toch nog wat moet wennen aan het slapen onder een muskietennet?
- Wij na slechts 5 dagen reeds grote opkuis moesten houden in onze kamer? Dat belooft …
- De kleermaaksters ons toch maar raar bekeken toen we om allerlei rokken in dezelfde stijl vroegen.

Ons eerste weekend

Habari
Hello

Zaterdag namen we even de tijd om goed uit te rusten en ons gastgezin wat beter te leren kennen. We logeren bij Dennis en zijn vrouw Beatrice. Ze hebben twee kinderen, Sjaloom (7 jaar) en Derek (2 jaar). Dit zijn niet de enige die in het huis wonen. Zo is er ook nog Elizabeth. Zij zorgt voor ons eten en helpt ons regelmatig een handje om Swahili te leren. Bij haar kunnen we altijd terecht. Daarnaast werken hier nog enkele mensen (bewaker, klusjesman, ...) waarvan we de naam (nog) niet kennen.

Het huis ziet er langs de buitenkant echt heel mooi uit, maar langs binnen is het nog niet helemaal afgewerkt. We hebben het geluk dat onze kamer al betegeld is, maar een douche is er nog niet. Dennis is echter heel hard aan het werken om dit in orde te brengen voor ons. Zo heeft hij al in de tijd dat wij hier zijn een wastafel geïnstalleerd. Hij wil het ons zo aangenaam mogelijk maken, maar luxe is voor ons geen prioriteit. We hadden ons geen beter gastgezin kunnen voorstellen.

Het balkon is ons favoriete plekje. Daar hebben we een uitzicht over heel Iringa en kregen we al snel zin om de stad te gaan ontdekken. Dennis regelde zaterdagnamiddag een persoonlijke gids voor ons, namelijk Ella. Zij toonde ons het kantoor van Dennis, de bank, de wirwar van straatjes en de markt waar we heerlijke mango's konden kopen. Dit was de eerste keer dat we ons echte mzungu's (blanken) voelden. We hadden heel wat bekijks, maar iedereen was echt vriendelijk.

Zondagmorgen zijn we samen met Dennis naar de kerk geweest. Het was een Lutheraanse viering en niet echt wat we ervan verwacht hadden. We dachten dat er meer gedanst zou worden, maar van het koor waren we wel onder de indruk. Na de viering nam Dennis ons mee naar het koor waar hij ons voorstelde. We kregen meteen het voorstel om mee te zingen met hen. Hoewel we geen zangtalenten zijn, hebben we de uitnodiging aangenomen. Zo'n ervaring mogen we niet missen.

In de namiddag moesten we goed uitrusten, want Dennis heeft ervoor gezorgd dat we 's avonds mee mochten naar een send-off. Dat is een groot feest met familie en vrienden waar de bruid wordt 'weggegeven' aan de bruidegom. We waren echt blij dat we dit konden meemaken. Eenmaal in ons bed probeerden we snel te slapen, want de volgende dag stond een bezoek aan onze stageschool op het programma.

Jullie horen snel nog iets van ons!!

Ines en Sanne

Wist je dat ...
- we ons hier echt amuseren?
- mensen die hier niet genoeg geld hebben om dit weg te schenken tijdens de offerande iets kunnen meebrengen dat ze zelf gemaakt hebben? Dit wordt dan geveild na de viering.
- Sanne op de send-off bier gedronken heeft dat naar boterhammen smaakt?
- iedereen hier echt heel vriendelijk is?
- er 's morgens mayonaise op de ontbijttafel stond?
- ze hier links rijden, net als de Engelsen?
- we, eenmaal terug thuis, zullen moeten afkicken van de hoeveelheid thee die we hier drinken.
- Ines een rijstbuikje zal krijgen als ze zo verder blijft eten?
- we onze eerste Tanzaniaanse frietjes binnen hebben?

Het langverwachte vertrek

Habari za leo! (Good day!)

Vrijdag 17 februari vertrokken we met een niet zo groot hartje richting Londen. Van daaruit vlogen we rechtstreeks naar Dar es Salaam. We zijn niet bijgelovig, maar de voortekenen zagen er toch niet zo denderend uit… Allereerst boekten we onze vlucht via Egypt Air, maar door de rellen in Caïro moesten we veranderen van vliegtuigmaatschappij. Daarnaast brak Sanne op de dag van ons vertrek 2 glazen. Onderweg naar de luchthaven hoorden we in het nieuws ook nog eens dat er in Dar es Salaam een munitiepost was ontploft, wat zorgde voor een behoorlijk aantal doden. De luchthaven moesten even gesloten worden, maar daar hebben we zelf niets van ondervonden. Nogmaals is het bewijs geleverd dat bijgelovig zijn voor niets goed is, want onze reis is prima verlopen. Geen vertraging en een goede vlucht. Eenmaal aangekomen in Dar es Salaam, kregen we vlot ons visum en vonden we snel de auto die ons naar Iringa zou brengen. Na een lange rit van 600 km bereikten we Iringa. Daar stond Dennis ons op te wachten. Hij bracht ons naar zijn huis waarover we zeker niet mogen klagen. Het is hier erg rustig en we zitten op wandelafstand van onze stageschool. We voelden we ons hier meteen thuis. En nu hopelijk een goede eerste nachtrust!

Wist je dat …
- men in Tanzania de gewoonte heeft om met stapels kartons met eieren op de fiets rond te rijden?
- Ines behoorlijk wat last heeft van vliegtuigstress?
- Sanne overal en onmiddellijk in slaap valt, tot enige frustratie van Ines die het daar een heel stuk moeilijker mee heeft?
- onze eerste geziene safaridieren een feit zijn? We zagen bij de tocht naar Iringa apen, buffels, herten en een giraf.
- je jou echt wel niets kunt voorstellen van hoe Afrika eruit ziet tot je er zelf bent geweest? Een andere wereld is het in ieder geval!
- we ons best doen om een woordje Swahili te praten, wat overigens niet zo gemakkelijk is?